ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Γ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Μέλους Π. Σ. ΠΑ.ΣΟ.Κ
ΣΕ ΕΡΩΤΗΣΗ
του Δημοσιογράφου
ΛΑΜΠΡΟΥ ΚΑΛΑΡΡΥΤΗ
02/02/12
ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ δεν θα παρευρεθώ στη συνεδρίαση της Κ.Ο., στην οποία εκλήθην ως μέλος τους Π.Σ. του ΠΑΣΟΚ γιατί δεν θα είμαι εγώ αυτός που θα νομιμοποιήσω με την παρουσία μου όλες αυτές τις αποφάσεις που δυο χρόνια τώρα, ακόμα και αυτή την ώρα, συνεχίζουν να λαμβάνονται ερήμην του ΠΑΣΟΚ.
Η σύγκληση της Κ.Ο. πραγματοποιείται σε μια κρίσιμη συγκυρία και για τη ΧΩΡΑ και για την Παράταξη. Πραγματοποιείται σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης. Μια ακόμα επίθεση στις κοινωνικές κατακτήσεις χρόνων και στα λαϊκά εισοδήματα, κατ’ εντολή των τροϊκανών, βρίσκεται προ των πυλών. Η Ελλάδα κατεδαφίζεται.
Τις παραπάνω πολιτικές διαμορφώνει η κυβέρνηση του κ. Παπαδήμου που αποτελείται από τους ίδιους Υπουργούς που ήταν μέλη και στην κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου και οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο.
Επί δυο χρόνια τώρα τους ακούω και τους διαβάζω, ότι αγωνίζονται για τη σωτηρία της πατρίδας. Επί δύο χρόνια οι Βουλευτές, στο όνομα της σωτηρίας αυτής, ψηφίζουν μνημόνια και μεσοπρόθεσμα, ακολουθούμενα από ανάλγητα μέτρα.
Η «σωτηρία της πατρίδας» στο όνομα της οποίας ψηφίζουν αυτά τα αντιλαϊκά και αντιαναπτυξιακά μέτρα, όχι μόνο δεν ΕΡΧΕΤΑΙ αλλά συνεχώς ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΤΑΙ. Η πατρίδα, ακριβώς λόγω των μέτρων αυτών, έχει βουλιάξει και η ελληνική κοινωνία έχει βυθιστεί στην απόγνωση.
Δυστυχώς, οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ που συμμετέχουν στην κυβέρνηση Παπαδήμου, συνεχίζουν να συζητούν για νέα, ακόμα σκληρότερα μέτρα, χωρίς κανείς από αυτούς να χαράσσει μία «κόκκινη γραμμή» έναντι των εκβιαστών, και δίχως να αντιλαμβάνονται ότι ο ελληνικός λαός έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όριά του και δεν έχει άλλες αντοχές. Για όλους αυτούς τους λόγους, δεν πρόκειται να παρευρεθώ.
Με αφορμή την τοποθέτηση του Γιώργου Παναγιωτακόπουλου, δημοσιοποιώ, ως απάντηση μία δική μου τοποθέτηση στο θέμα.
Ας κρίνει ο αναγνώστης τη στάση του Παναγιωτακόπουλου και όλων των Παναγιωτακοπουλέων, που θέλουν να το παίξουν μωρές παρθένες ή αθώες περιστερές.
Παραθέτω την απάντησή μου. Είναι παλιά, αλλά ταιριάζει στην περίπτωση
ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ Ή ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΜΜΑ;
Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα, ιδρυτικού και ηγετικού στελέχους του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ
Αθήνα, 27.10.2011
«Ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί!»
"Το πρώτον θανατηφόρον σύμπτωμα, μιας ελευθέρας πολιτείας, όπου πλησιάζει εις το τέλος της, ήτοι εις την δουλείαν, από την οποίαν δυσκόλως ημπορεί να ξανάβγη, είναι η διαφθορά των ηθών, αφού ο καιρός και η πολυτέλεια αδυνατίσουν την ενέργειαν των νόμων, τότε αρχίζει το μέγα κτίριον να τρέμη και η Πολιτεία βαδίζει προς θάνατον"[1]
Μήπως πρέπει κάποτε να ασχοληθούμε και με το θέμα, που εκφράζει ο τίτλος ;
Δίνω την αφορμή με τις κατωτέρω σκόρπιες σκέψεις.
Σε τι συνίσταται το ανωτέρω δίλημμα;
Ένα δύσκολο θεωρητικό πρόβλημα που έχει τεράστια πρακτική αξία αφορά τη συμμετοχή και τις προϋποθέσεις συμμετοχής και παραμονής σ’ έναν πολιτικό φορέα.
Αυτό το θέμα δε συζητήθηκε και δεν αναλύθηκε ποτέ για να διαμορφώσουμε κριτήρια που υπαγορεύουν τη συνέπεια των λόγων και των πράξεών μας.
Έτσι επικρατεί πλήρης ασάφεια και σύγχυση στον καθορισμό της συνέπειας λόγων και έργων.
Θα αναφέρουμε μερικά παραδείγματα για να αναδείξουμε το πρόβλημα. Γιατί π.χ. ο Πάγκαλος, που θεωρεί τον εαυτό του σοσιαλιστή, ο Ανδρουλάκης, η Δαμανάκη, ο Μπίστης, o Mόσιαλος, για να αναφέρουμε μερικά από χτυπητά παραδείγματα, που ισχυρίζονται ότι είναι κομμουνιστές, αριστεροί, προοδευτικοί κ.λπ. εντάχτηκαν στο ΠΑΣΟΚ, ενώ πριν ενταχθούν το θεωρούσαν τουλάχιστον συντηρητικό; Θέλησαν άραγε να βοηθήσουν να εγκαθιδρυθεί ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα; Γιατί αλλάζουν μερικοί το κόμμα, όπως τα πουκάμισά τους ή άλλοι φορούν το ίδιο πουκάμισο (μένουν στο ίδιο κόμμα), ενώ έχει βρωμίσει και κακοφορμίσει;
Τα ερωτήματα και τα διλήμματα με παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ
1. Είναι σύννομη και ηθική συγχρόνως η συμμετοχή ενός πολίτη, σε μια πολιτική παράταξη ή οργάνωση, που οι διακηρυγμένες αρχές και αξίες έχουν καταπατηθεί ασύστολα και η παράταξη αυτή δρα σε αντίθετη κατεύθυνση με αυτές τις αρχές; Π.χ. η ακύρωση από το ΠΑΣΟΚ όλων των διακηρυγμένων του αρχών και η τελική του μετάλλαξη σε ένα νεοφιλελεύθερο, αντιλαϊκό, νεοταξικό κόμμα, δικαιολογεί από πλευράς ηθικής τάξης και ιδεολογίας (πνεύματος αρχών) την παραμονή σ’ αυτό το κόμμα;
2. Υπάρχει δυνατότητα ανατροπής από τα μέσα αυτής της καθεστωτικής κατάστασης και επαναφοράς του πολιτικού φορέα ή οργάνωσης στο προηγούμενο του σύστημα οραμάτων, αρχών, αξιών, ώστε να επανέλθει η διαλεκτική σχέση θεωρίας – πράξης;
3. Αν κάτι σχετικό με το ανωτέρω είναι δυνατό, τότε κάτω από ποιες προϋποθέσεις; Υπάρχουν δυνατότητες από τα μέσα, αλλαγής συσχετισμών και αλλαγής πλεύσης, ώστε οι διακηρυγμένες αρχές να μην αποτελούν άλλοθι για μια αντιλαϊκή πολιτική;
4. Υπάρχει δυνατότητα αλλαγής από τα έξω ή είναι μονόδρομος η από τα μέσα αλλαγή;
5. Γιατί μια κατηγορία στελεχών εγκαταλείπουν τα κόμματα, όταν διαπιστώνουν ότι τα κόμματα αυτά έχουν καταρρακώσει αμετάκλητα τις διακηρυγμένες τους αρχές και απλώς απατούν τον κόσμο;
6. Ποια είναι η λεγόμενη κόκκινη γραμμή, που άμα την υπερβεί σε ασυνέπεια ένα κόμμα, πρέπει τα μέλη του να το εγκαταλείψουν;
Αυτά είναι τα ερωτήματα, που τίθενται για έναν αγωνιστή, που θέλει να είναι συνεπής με τις διακηρυγμένες αρχές και να διατηρεί την αξιοπρέπειά του, χωρίς να απατά συνειδητά ή ασυνείδητα τόσο τον εαυτό του όσο και τους άλλους, κυρίως βέβαια του άλλους! Επιπλέον, όχι μόνο να απατά, αλλά να μπαίνει εμπόδιο για οποιαδήποτε πάλη αλλαγής της καθεστηκυίας κατάστασης, δημιουργώντας αυταπάτες για δυνατότητα έστω κάποιας αποχρώσας ένδειξης αλλαγής.
Να συμβάλει ουσιαστικά στη διατήρηση, παγίωση και διαιώνιση μιας αντιδραστικής κατάστασης.
Μια προσπάθεια ερμηνείας των φαινομένων
Αυτά είναι τα ερωτήματα και επ’ αυτού πρέπει να απαντήσουμε.
Όπως είναι γνωστό, υπήρξαν έως τώρα πολλές απαντήσεις, με διαφορετικό τρόπο και διαφορετικές συνέπειες. Τις περισσότερες φορές υποκριτικές, που υπηρετούσαν αλλότρια συμφέροντα, κυρίως βέβαια ιδιοτελή, που είχαν σχέση με τη διαχείριση και τη νομή της όποιας εξουσίας.
Αυτές οι καταστάσεις δεν είναι πρωτόγνωρες. Τις συναντούμε και τις συναντήσαμε σε άπειρα κινήματα. Συνέβη στα κομμουνιστικά κινήματα. Συνέβη στα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κινήματα. Συνέβη σε όλα τα κινήματα! Γιατί υποκριτές και φαρισαίοι υπήρξαν πάντοτε και παντού.
Αν πάρουμε ως παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ, θα διαπιστώσουμε μια μεγάλη γκάμα αντιδράσεων, που είναι απαύγασμα αυτής της προβληματικής. Ο καθένας φυσικά μπορεί να διαλέξει τον χώρο της δικής του εμπειρίας. Γιατί σε όλους τους πολιτικούς χώρους υπήρξαν τα ίδια ή παρόμοια προβλήματα.
Ο υποφαινόμενος π.χ. παραιτήθηκε από το ΠΑΣΟΚ το 1977, γιατί διαπίστωσε με δική του ανάλυση ότι το ΠΑΣΟΚ ήδη από τότε προδιέγραψε, για τους λόγους που αναλύει διεξοδικά στα βιβλία του και τις μελέτες του, την πορεία του από ένα πατριωτικό σοσιαλιστικό Κίνημα σε ένα μεταλλαγμένο αντιλαϊκό, αντιδημοκρατικό, νεοφιλελεύθερο, νέο-ταξικό κόμμα, ένα κόμμα που επαγγέλλεται την παγκόσμια διακυβέρνηση, όπως διακηρύττει ο Γιώργος Παπανδρέου.
Με απλά λόγια: Το ΠΑΣΟΚ αποκήρυξε στην π ρ ά ξ η, αλλά και στα λόγια ακόμη πολλές φορές, τις διακηρυγμένες του αρχές. Πολλοί μάλιστα θέλησαν να τις αλλάξουν ως παρωχημένες. Έκτοτε δεν υπήρξε περίπτωση μιας διαφορετικής πορείας, παρά μόνο μιας πορείας που όλο και περισσότερο το απομάκρυνε από τις αρχικές του διακηρύξεις. Όλες του οι πολιτικές έως σήμερα αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Και τελικά θέτει κανείς το ερώτημα; Υπάρχουν όρια, υπάρχουν κόκκινες γραμμές της παραμονής ή αποχώρησης από ένα κόμμα που καταπατά βάναυσα και αυταπόδεικτα τις αρχές του και εφαρμόζει συνεχώς και αδιαλείπτως τα αντίθετα από τα επαγγελλόμενα και μάλιστα στη χειρότερή τους μορφή;
Ποιες αποχρώσες ενδείξεις, όπως λένε οι δικηγόροι, πρέπει να παρουσιάσει κάποιος, για να αποδείξει ότι στελέχη και μέλη ενός πολιτικού φορέα, στην προκείμενη περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, ενεργούν αντίθετα απ’ αυτά που διακηρύττουν ή διακηρύττει το κόμμα τους στη θεωρία; Γιατί η υποκρισία περίσσεψε σ’ αυτόν τον τόπο.
Υπάρχει η δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη, έστω καταμερισμένη αναλογικά; Φταίει μόνο η ηγεσία για τις πράξεις της ή ακόμη κι’ εκείνοι που με την απραξία τους την ενισχύουν; Η το χειρότερο με τις πράξεις τους προσφέρουν άλλοθι προοδευτικότητας.
Δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη και καταμερισμός της αναλογικά; Υπάρχει το αρχαίο ρητό: "Της πολιτείας όλης το ήθος ισούται τοις άρχουσι".
Δεν βοηθούν με την παραμονή τους σε θέσεις του κρατικού μηχανισμού ως διευθυντικά ή τεχνοκρατικά στελέχη την αναπαραγωγή του συστήματος εξουσίας, την οποία θεωρητικά απορρίπτουν, στην πράξη όμως υπηρετούν συνειδητά;
Σε τι διαφέρουν από τους τεχνοκράτες του κρατικού μηχανισμού του Μουσολίνι ή του Χίτλερ ή του Φράγκου; Επαρκεί η δικαιολογία ότι από τη θέση που είναι προσπαθούν να κάνουν ότι το καλύτερο μπορούν, κάτω από τις δεδομένες συνθήκες; Μα το ίδιο δεν έκαναν και στα φασιστικά καθεστώτα;
Τότε που είναι τα όρια. Ή δεν υπάρχουν καν όρια; Δεν βοηθούν οι ίδιοι να λειτουργεί όσο καλύτερα μπορεί ο κρατικός μηχανισμός, αν λάβουμε υπόψη μας την πιο καλοπροαίρετη περίπτωση, ώστε να μπορεί η ηγεσία να φέρει την καταστροφή με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο; Αυτήν την κρατική μηχανή δεν χρησιμοποίησε ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι για να αιματοκυλήσει τον κόσμο;
Τι άλλο πρέπει να συμβεί στην Ελλάδα και τι χειρότερο μπορεί ακόμη να πράξει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για να αφυπνιστούν οι συνειδήσεις των στελεχών κα μελών του; Η σωτηρία δια της καταστροφής, του ολέθρου και της κατοχής;
Π.χ. η κίνηση του Γιώργου Παναγιωτακόπουλου, που βγάζει παρωχημένες αφίσες για τον Ανδρέα Παπανδρέου και την πολιτική του; Τι θέλουν άραγε να μας πουν αυτά τα στελέχη; Ότι μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα αναστήσουμε ένα ΠΑΣΟΚ, αυτό του Ανδρέα Παπανδρέου και της 3ης Σεπτέμβρη, με τον Γιώργο Παπανδρέου, τον «σοσιαλιστή» Πάγκαλο και τους αμερικανόφερτους και αμερικανοθρεμένους απολίτικους «σοσιαλιστές» τεχνοκράτες του, που είναι υπαίτιοι όλοι τους, για τη σημερινή κατάσταση;
Έχουν μήπως αναστρέψει την πορεία προς την εσωτερική κατοχή μέσω του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που μας οδήγησε ο Γιώργος Παπανδρέου και οι υποτελείς υπουργοί και σύμβουλοί του στα κελεύσματα των εξωθεσμικών κέντρων και κυρίως του αμερικανικού και γερμανικού παράγοντα;
Γιατί τελικά η κυβέρνηση αυτή παίρνει εντολές κατευθείαν από την Ουάσιγκτον και τώρα από τη Γερμανία ή για να ακριβολογούμε από την Τρόικα, που είναι όλοι αυτοί και οι φίλοι τους.
Τι περιμένουν οι «σοσιαλιστές» Απόστολος Κακλαμάνης, ο Χρήστος Παπουτσής, ο Παντελής Οικονόμου και τόσοι άλλοι «σοσιαλιστές» του ΠΑΣΟΚ της υποταγής και της εξάρτησης από τους Νέο- Οθωμανούς αφέντες και τους ατλαντικούς και υπερατλαντικούς «φίλους και συμμάχους μας»;
Η μήπως νομίζουν ότι δεν είναι συνυπεύθυνοι για την παρακμιακή πορεία της πατρίδας μας και τον αφανισμό της, όπως προέβλεψε ο Ανδρέας Παπανδρέου, επειδή και ο ίδιος συνετέλεσε σ’ αυτό;
Ποιον προσπαθούν να ξεγελάσουν και απατήσουν, εκτός από τον εαυτό τους και κάποιους αφελείς;[2]
Γιατί είναι για τη νοημοσύνη μας προσβολή να μας θεωρούν ηλίθιους! Εκτός αν θεωρούν ότι η εντιμότητα, η ειλικρίνεια, η πίστη και συνέπεια σε αρχές και αξίες, τις οποίες δεν θέλουμε να προδώσουμε αποτελεί πραγματικά ηλιθιότητα. Γιατί ουσιαστικά περί αυτού πρόκειται!
Οι βουλευτές (βολευτές) και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ πιστεύουν ότι δεν πρόκειται να έχουν για τις πράξεις τους καμία απολύτως συνέπεια και ότι πάλι αυτοί θα είναι που θα κυβερνούν, γιατί ο λαός είναι ηλίθιος. Με μερικά κόλπα και τεχνάσματα και με τα "συνειδησιακά προβλήματα" τύπου Βάσως Παπανδρέου, θα ξεγελάσουν τους αφελείς, για να χρησιμοποιήσουμε έναν ελαφρό όρο.
Μήπως το βόλεμα και το προσωπικό συμφέρον τους κρατούν δέσμιους; Κι’ αν όχι τι περιμένουν να γίνει; Να καταστραφεί εντελώς η Ελλάδα; Τότε τι νόημα θα έχει οποιαδήποτε αντίδραση, αν κάποτε υπάρξει;
Τι ακόμη απομένει από το να πειστεί κανείς ότι τελείωσε τελεσίδικα οποιαδήποτε προσπάθεια να αλλάξει έστω και το ελάχιστο προς την κατεύθυνση της 3ης του Σεπτέμβρη μέσα στο ΠΑΣΟΚ και από το ΠΑΣΟΚ το ίδιο;
Βέβαια πολλοί, θα λέγαμε καλοπροαίρετοι ανατρέχουν στις καλές μέρες του ΠΑΣΟΚ, καλυπτόμενοι πίσω από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ελπίζοντες ότι η αναφορά τους σ’ αυτόν τους κατοχυρώνει από τις μετέπειτα πράξεις τους.
Προσπαθούν να καλυφθούν πίσω από έναν μύθο, για να αποφύγουν την σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα. Χωρίς να συνειδητοποιούν ότι η φυγή στο παρελθόν δεν τους περιποιεί τιμή και σωτηρία, γιατί αυτό το παρελθόν είναι ακριβώς η αιτία της σημερινής κατάστασης. Αρχίζει σιγά σιγά ο ελληνικός λαός να ανακαλύπτει ότι για τα θεμέλια της σημερινής κακοδαιμονίας τα έθεσε ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου και μετά ακολούθησαν οι άλλοι το παράδειγμά του.
Βέβαια εκτός από τους παραιτηθέντες, όπως η δική μου περίπτωση και ορισμένων άλλων συντρόφων, υπήρξε και η περίπτωση της απομάκρυνσης, είτε με διαγραφή είτε με εξαναγκασμό διαφόρων μορφών, πάμπολλων στελεχών, που στην πλειοψηφία τους, (όχι όλοι, για να ακριβολογούμε), και σε διάφορα στάδια εξέλιξης του ΠΑΣΟΚ, διαπίστωσαν την ασυνέπεια λόγων και έργων και το κατέκριναν. παράδειγμα υποδειγματικό - θα έλεγα - ο καθηγητής Κώστας Μπέης, ο οποίος στη διαπασών και σε κάθε ευκαιρία κάνει την αυτοκριτική του και διατυμπανίζει ότι έφταιξε. Τον ξεγέλασαν. Βέβαια δεν είναι αντικειμενικά τιμητικό, γοτζάμ καθηγητή, που λέει κι' ο λαός, να τον εξαπατήσουν. Άλλοι που έχουν κάνει τα αίσχη, γλύφοντας, σέρνοντας και με τα κέρατά τους, όπως πάλι λέει ο λαός, δεν έχουν κάνει ποτέ την αυτοκριτική τους. Μάλιστα βγαίνουν τώρα και από τα αριστερά και μας κάνουν τον δάσκαλο, όπως ο πολύς Νίκος Κοντζιάς, που ήταν σύμβουλος του Γεωργίου Παπανδρέου και μια φάση πρόεδρος του ΙΣΤΑΜΕ, πρώην μέλος της ΚΝΕ και του ΚΚΕ.
Στο ΠΑΣΟΚ παρέμειναν, κατά την άποψή μου, τρεις κατηγορίες:
Πρώτον, οι τυχοδιώκτες και καιροσκόποι, που ταυτίστηκαν και υπηρετούν συνειδητά το καπιταλιστικό σύστημα της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» του ΔΝΤ, που υπηρετεί τώρα το ΠΑΣΟΚ.
Δεύτερον, οι αφελείς, που ακόμη δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι το πάλαι ποτέ πατριωτικό ΠΑΣΟΚ της 3ης του Σεπτέμβρη δεν υπάρχει πια ούτε ως ιδέα! To ΠΑΣΟΚ της 3ης του Σεπτέμβρη το εκπροσωπούμε εμείς που είμαστε εκτός ΠΑΣΟΚ και όχι εκείνοι που είναι εντός. Γιατί εμείς κρατήσαμε τις αρχές και αξίες της 3ης του Σεπτέμβρη.
Τρίτον, οι αιθεροβάμονες, γνήσιοι αγωνιστές, που πιστεύουν ότι παραμένοντας μέσα θα μπορέσουν κάποτε και με κάποιο τρόπο να αλλάξουν τα «παγιωμένα» πράγματα. Έως πότε όμως θα ελπίζουν και ως πότε θα κοροϊδεύουν το εαυτό τους και τους άλλους; Έως ότου διαλυθεί ή καταστραφεί πλήρως η Ελλάδα; Δεν είναι ήδη αργά; Δεν έδωσε το ΠΑΣΟΚ αποδείξεις ότι η πολιτική του οδηγεί τον τόπο από το κακό στο χειρότερο;
Δεν γίνονται συνένοχοι και συνυπεύθυνοι για την αντιλαϊκή και αντεθνική του πορεία; Πότε θα διαφοροποιηθούν; Όταν θα έχει συντελεστεί η καταστροφή, οπότε δεν έχει πια σημασία, αν είναι μέσα ή έξω από το ΠΑΣΟΚ;
Τέλος είναι και εκείνοι που σε κάποια φάση του συμμετείχαν με αγαθές προθέσεις στην πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου και δεν έχουν το θάρρος και την παρρησία να κάνουν την αυτοκριτική τους. Είναι βέβαια και πάρα πολλοί που ευνοήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου και δεν τολμούν για το λόγο αυτό να ασκήσουν κριτική, ενώ θα το ήθελαν. Σιωπούν.
Σε τελευταία ανάλυση δεν είναι εκείνοι που αναχαιτίζουν οποιαδήποτε προσπάθεια προς μια θετική πορεία, σύμφωνα με τις διακηρυγμένες αρχές, καλλιεργώντας φρούδες ελπίδες ότι κάτι μπορούν με την παρουσία τους εκεί μέσα να αλλάξουν;
Δεν προσφέρουν άλλοθι σε μια ουσιαστικά αντιδραστική πορεία;
Είναι βασανιστικά ερωτήματα που χρήζουν ενός ανοιχτού συντροφικού διαλόγου. Γιατί βασικά θέλουμε να πείσουμε τους καλοπροαίρετους, που καθημερινά σπανίζουν, έως ότου κανένας πια δεν θα μπορεί να απατά και να αυταπατάται, ότι κάτι θετικό προσφέρει. Απλώς συμβάλλει στην καταστροφή και τον αφανισμό του Ελληνισμού. Και τότε δεν υπάρχει καμία δικαιολογία και δεν μπορούν να βρουν κανένα άλλοθι για τη συμμετοχή τους στο έγκλημα.
Αποτελούσε τελευταία ανάλυση τον ταξικό μας αντίπαλο, υπηρετώντας τον νεοφιλελευθερισμό ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα.
2. Η απάντηση στο ερώτημα: Από μέσα ή από έξω.
Για να απαντηθεί σωστά και με ειλικρίνεια το ερώτημα αυτό, θα πρέπει προηγουμένως να απαντήσουμε στο ερώτημα: Υπάρχει ή δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να αντιστρέψει ή να αντιπαλέψει κάποιος αγωνιστής, που πιστεύει σε κάποιες αξίες (όσον αφορά εμάς, δηλαδή τα ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ, τις αξίες της 3ης του Σεπτέμβρη, που συνδιαμορφώσαμε), τις βάναυσα και πονηρά καταστρατηγημένες αρχές ή δεν υπάρχει;
Αν δεν υπάρχει άλλος δρόμος, τότε εμείς είμαστε σε λάθος δρόμο και πρέπει πάραυτα να επιστρέψουμε στο ΠΑΣΟΚ, για να αγωνιστούμε από μέσα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Αν υπάρχει ωστόσο άλλος δρόμος, άλλη στρατηγική και τακτική, τότε το από μέσα, αποτελεί πραγματικά υπεκφυγή, καιροσκοπισμό η αφέλεια και κυρίως ιδιοτέλεια. Τότε αυτοί που μένουν μέσα είναι συνυπεύθυνοι για την κατάντια του ΠΑΣΟΚ από κάθε άποψη και βέβαια συνυπεύθυνοι για την καταστροφή της Ελλάδας. Είναι μοντέρνοι δοσίλογοι και Γερμανοτσολιάδες. Όλα τα άλλα είναι πια εκ του πονηρού.
Το από μέσα έχει πια τελειώσει.
Συνεπώς απομένει μόνο το απ’ έξω.
Το φαινόμενο αυτό εξηγείται εύκολα, αν ανατρέξει κανείς στη θεωρία του Γκράμσι για την ιδεολογική ηγεμονία της αστικής τάξης, που διαμορφώνει την απατηλή αυτή συνείδηση και μάλιστα την ενεργητική συναίνεση σ’ αυτήν.[3]
Για να εξηγήσουμε το φαινόμενο, θα χρειαστεί να εντρυφήσουμε λίγο σε κάποια θεωρητικά θέματα που έχουν σχέση με το πρόβλημα, γιατί το φαινόμενο αυτό απασχόλησε και αρκετούς θεωρητικούς.
Ο Λένιν π.χ. διαμόρφωσε τη θεωρία, σχετικά με το συμπαγές απολυταρχικό τσαρικό σύστημα και τη δημιουργία προϋποθέσεων κατάληψης της εξουσίας στη Ρωσία, ότι το σύστημα αυτό δεν ήταν δυνατό να διαβρωθεί από τα μέσα με κανένα μέσο και με κανέναν αποτελεσματικό τρόπο, παρά μόνο με την μετωπική του κατάλυση από τα έξω. Με την έφοδο, όπως λέγεται, στα χειμερινά ανάκτορα. Αυτή η επαναστατική θεωρία και πράξη του Λένιν ονομάστηκε από τον Γκράμσι, πόλεμος κινήσεων, σε αντίθεση με τη θεωρία του, για το πόλεμο θέσεων, σχετικά με τις προχωρημένες καπιταλιστικές κοινωνίες, όπου μόνο με την σταδιακή κατάκτηση οχυρών θα μπορούσε το επαναστατικό κίνημα να δημιουργήσει ρήγματα και τελικά με μια τελική έφοδο να καταλάβει την εξουσία.
Και οι δύο περιπτώσεις αφορούν το «απ’ έξω». Θεωρούσαν και οι δυο επαναστάτες ότι το σύστημα δεν μπορούσε να διαβρωθεί από τα μέσα με δράση στο εσωτερικό του, όπως τώρα αναλογικά υποτίθεται επιχειρούν και επιχειρηματολογούν κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ, αυτοαπατούμενοι ή καιροσκοπικά ενεργούντες όπως πιστεύω, συνεχώς και χωρίς τέλος.
Υπάρχει και μια άλλη θεωρία, που έχει αναπτύξει ο Πουλαντζάς που την εκφράζει με επιφύλαξη και χωρίς σιγουριά. Αποτελεί γι’ αυτόν μια πιθανή, όχι όμως σίγουρη εκδοχή. Είναι αυτό που προαναφέραμε με τον όρο διάβρωση. Θα μπορούσαμε να το διατυπώσουμε και διαφορετικά. Όλα τα συστήματα διαμορφώνονται στο εσωτερικό τους από αντιθέσεις. Η επικράτηση της μιας ή της άλλης κατεύθυνσης δημιουργεί το καθεστώς εξουσίας της μιας ή της άλλης. Είναι η ευρωκομμουνιστική άποψη, που βλέπει δυνατότητες αλλαγής του υπάρχοντος καπιταλιστικού συστήματος στο βαθμό που ένα κίνημα μπορεί καταλλήλως να εκμεταλλευτεί αυτές τις αντιθέσεις και δυνατό και ενωμένο, να εκμεταλλευτεί κάποιες ρωγμές του, ώστε να μπορεί να παρέμβει αποτελεσματικά, για την αλλαγή των καπιταλιστικών συσχετισμών και την εδραίωση της σοσιαλιστικής αλλαγής με ειρηνικά μέσα. Είναι ο λεγόμενος ειρηνικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό, φυσικά κάτω από τις σημερινές συνθήκες, που είναι τελείως διαφορετικές από κείνες που είχε να αντιμετωπίσει ο Λένιν, αν θεωρήσουμε ότι ενήργησε τότε σωστά, που αποτελεί πρόβλημα προς έρευνα.
3. Η περίπτωση του ΠΑΣΟΚ και της «θεωρίας από μέσα»
Πάντως στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, μετά την μεγάλη αυτή παρένθεση στο θεωρητικό πρόβλημα, τέτοια ζητήματα δεν τίθενται. Ο λόγος είναι απλός. Δεν έχουμε να κάνουμε με το σύστημα αυτό καθ’ εαυτό, αλλά με ένα κόμμα, δηλαδή με μια πολιτική εκπροσώπηση, που μελετάμε, αν είναι αποτελεσματική να ανατρέψει ή αναστρέψει το καπιταλιστικό σύστημα και δημιουργήσει την αλλαγή προς σοσιαλιστική, ή εν πάση περιπτώσει, φιλολαϊκή κατεύθυνση. Να δημιουργήσουμε δηλαδή δομές που επιτρέπουν μια φιλολαϊκή πολιτική. Αν διαπιστώσουμε ότι ο πολιτικός φορέας που λέγεται ΠΑΣΟΚ δεν εκπληρώνει με τίποτε και μετά από μακρόχρονη εμπειρία που κρατάει τώρα δεκαετίες, δεν υπάρχουν, όπως είπαμε, ούτε καν αποχρώσες ενδείξεις, τότε εκείνο που επιβάλλεται είναι η δημιουργία ενός καινούργιου φορέα, ενός καινούργιου πολιτικού υποκειμένου, που θα δημιουργήσει αυτό το μέτωπο για την κατάληψη της εξουσίας από δυνάμεις που είναι σοσιαλιστικές, πιστεύουν στα οράματα, και τις αξίες της 3ης του Σεπτέμβρη και αγωνίζονται με συνέπεια και συνέχεια για την επίτευξή τους, όταν δημιουργηθούν ευνοϊκές αντικειμενικές συνθήκες προς τούτο.
Δεν έχει σημασία, αν το λαϊκό κίνημα σήμερα είναι σε υποχώρηση ή και ήττα ακόμη.[4] Θα πρέπει να παλέψει κανείς με πίστη και αυταπάρνηση για τη δημιουργία του «επαναστατικού» εκείνου φορέα που θα υπηρετήσει το λαϊκό κίνημα.
Η παραμονή και ανάλωση σοσιαλιστικών δυνάμεων μέσα σ’ ένα παγιωμένο και αντιδραστικό καθεστώς, όπως είναι τώρα το ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο δε βοηθάει προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός αποτελεσματικού φορέα, αλλά συντελεί και στην αναστολή του. Στο κάτω κάτω της γραφής, αυτό έπραξε και ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν αρνήθηκε να ηγηθεί της ΄Ενωσης Κέντρου στη μεταπολίτευση, όπως τον πίεζαν από όλες τις πλευρές οι παλαιοκομματικοί. Μόνο που αυτός με τις πράξεις του οδήγησε τελικά το κίνημα πιο πίσω και από την ΄Ενωση Κέντρου. Μακάρι να παρέμενε στα πλαίσιά της!
Γιατί λοιπόν να μη δημιουργήσουμε ένα νέο, ρωμαλέο και συνεπές σοσιαλιστικό κίνημα, αφού το παλιό μας έχει προδώσει; Πώς είναι δυνατόν με παλιά φθαρμένα εργαλεία και με τυχοδιώκτες και καιροσκόπους και «σοσιαληστές», που όχι μόνο ακύρωσαν τις αρχές της 3ης του Σεπτέμβρη, αλλά τις πρόδωσαν, να φτιάξουμε ένα κίνημα για ένα καινούργιο ξεκίνημα; Πώς είναι δυνατό να μας σώσουν οι ίδιοι άνθρωποι που μας οδήγησαν στον γκρεμό και τον εξευτελισμό;
Και ας μη μου πει κάποιος ότι ο Γιώργος ξεχωρίζει και διαφέρει. Το σάπιο σύστημα του υπαρκτού ΠΑΣΟΚ, κατ’ αναλογία προς τον υπαρκτό σοσιαλισμό, το υπηρέτησε ο ίδιος από υπεύθυνες και ηγετικές θέσεις. Δοκιμάστηκε, έδωσε τις εξετάσεις και επί Ανδρέα Παπανδρέου και κυρίως επί Κώστα Σημίτη και ταυτίστηκε μαζί του (ποτέ δεν ακούστηκε η παραμικρή διαφωνία, αντιθέτως πρωτοστάτησε σε αντεθνικές ενέργειες, βλ. π.χ. σχέδιο Ανάν, γκρίζες ζώνες, συνοριακές διαφορές, Οτσαλάν κ.λπ) σε όλα τα αντιλαϊκά και αντεθνικά θέματα και πέτυχε να το μεταλλάξει προς το χειρότερο: Να το κάνει δηλαδή ακόμη πιο αντιδραστικό, ακόμη πιο αντεθνικό, ακόμη πιο νεοταξικό, ακόμη πιο υπόδουλο στα κελεύσματα της Νέας Τάξης και της παγκοσμιοποίησης. Ποτέ δεν ακούστηκε η παραμικρή διαφωνία.
Το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, έχουμε την ακράδαντη πεποίθηση, ότι θα δημιουργήσει από την Ελλάδα, όχι μόνο μια πολυπολιτισμική, αλλά με αυτά που πράττει και εξυφαίνονται, μια πολυεθνική Ελλάδα, όπως το υπαγορεύουν «οι Νέο -Οθωμανοί Τούρκοι και οι ατλαντικοί και υπερατλαντικοί «φίλοι και σύμμαχοί μας», με αιχμή του δόρατος την Γερμανία και το ΔΝΤ.
Οι προφάσεις εν αμαρτίαις τελείωσαν.
[2] Το θέμα με τον Ανδρέα Παπανδρέου και την πολιτική του και τον μύθο γύρω απ’ αυτόν το αναλύσαμε σε βιβλία και άρθρα μας. Για όποιον ενδιαφέρεται για την αλήθεια και δεν θέλει να απατά τον εαυτό του και να απατά τους άλλους ας διαβάσει τις αναλύσεις για το θέμα στο ιστολόγιο: www.damonpontos.gr.
[3] Βλ. ανάλυσή στο έργο μου: «Μαρξ – Λένιν – Γκράμσι και η πολιτισμική ηγεμονία της Αριστεράς». Περιλαμβάνεται στο ιστολόγιό μου: www.damonpontos.gr.
[4] Βλ. στο ιστολόγιό μου: www.damonpontos.gr, «Επιστολή σε σύντροφο», τοποθέτησή μου με αφορμή τον προβληματισμό γύρω από τη συζήτηση για το λαϊκό κίνημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου