Όταν περπατάς αμέριμνος στον
δρόμο και ξαφνικά πέφτουν επάνω σου, σε ρίχνουν βίαια κάτω, σε βρίζουν με τον
χειρότερο τρόπο, σε πλακώνουν στο ξύλο χωρίς
καμία λύπηση και εσύ αντί να αμυνθείς, αντί να διαμαρτυρηθείς, λες και από πάνω
ευχαριστώ, τότε αυτό λέγεται μαζοχισμός.
Όταν εμπιστεύεσαι σε κάποιον
τα οικονομικά σου, την ασφάλεια της οικογενείας σου, το μέλλον των παιδιών σου,
τα ιδανικά σου και τα θρησκευτικά σου πιστεύω και αυτός αντί να τα προστατεύσει
τα διαλύει όλα, αφήνει ξένους να μπαίνουν στο σπίτι σου και να τα κάνουν λίμπα,
αφήνει νηστικά χωρίς σχολεία τα παιδιά
σου, δεν δίνει φάρμακα και γιατρούς
στους γονείς σου, καταστρέφει και
κλείνει την δουλειά σου, σε πετάει έξω στον δρόμο, περιφρονεί ακόμα και
βρίζει με τον χειρότερο τρόπο την θρησκεία σου τα ιδανικά σου και εσύ επιμένεις
να τον ξανά εμπιστεύεσαι, τότε αν αυτό δεν είναι μαζοχισμός, τι άλλο μπορεί να είναι;
Όταν σε αρπάζουν έτσι όπως σε
έκαναν, χτυπημένος, γεμάτος πληγές, χωρίς
μια στην τσέπη σου, με τα ρούχα σου ξεσκισμένα, με τα παιδιά σου να κλαίνε
νηστικά και σε περιφέρουν στις πλατειές σαν ένα είδος αξιοθέατου, σαν το
παράδειγμα προς αποφυγή τρομοκρατώντας τους άλλους να μην πάθουν τα ίδια αν δεν
συμμορφωθούν και εσύ αντί να διαμαρτυρηθείς, τους λες μπράβο καλά με κάνετε, τότε
αυτό είναι μαζόχα πρώτου βαθμού.
Όταν όμως αυτό γίνεται σε
εθνικό επίπεδο, τότε είναι εσχάτη προδοσία. Τότε δεν θα πούμε «όλοι μαζί τα φάγαμε»,
αλλά όλοι μαζί προδώσαμε και διαλύσαμε μια χώρα με την μεγαλύτερη ιστορία, την
μεγαλύτερη παράδοση και μια χώρα που έδωσε τόσα πολλά σε όλο τον κόσμο. Τότε οι
ιστορικοί θα γράψουν ότι όλοι μαζί αυτοκτονήσαμε, όλοι μαζί υπογράψαμε την
θανατική καταδίκη των παιδιών μας. Ότι όλοι μαζί παραλάβαμε την χώρα μας με ένα από τους
μεγαλύτερους φυσικούς θησαυρούς στον κόσμο και την κάναμε Μπαγκλαντές. Είμαστε πράγματι
τόσο μαζοχιστές; Έχουμε χάσει τελείως την αίσθηση της προδοσίας και του ξεπουλήματος
της ύπαρξης μας;
Η Τουρκία το 2002 μας έδειξε
ένα δρόμο. Τιμώρησε παραδειγματικά όλους
εκείνους που την οδηγούσαν στην καταστροφή. Μπουλέντ Ετσεβίτ, Ταντσού Τσιλέρ,
Μεσούτ Γιλμάζ. Πολιτικοί που είχαν κυριαρχήσει επί πολλά χρόνια και είχαν
οδηγήσει την χώρα με την μεγάλη οικονομική κρίση του 2001 στο ΔΝΤ. Ο κόσμος
καταστρεφόταν και οι αυτοκτονίες ήταν καθημερινό φαινόμενο. Τα δάνεια έρχονταν
το ένα πίσω από το άλλο και φυσικά το
χρέος αντί να ωφελεί την χώρα και την οικονομία, την έριχνε ολοταχώς στο γκρεμό. Έτυχε να ζήσω τότε στην
Κωνσταντινούπολη και να δω από κοντά όλη αυτή την δυστυχία. Όλα αυτά όμως μέχρι
τις 3 Νοεμβρίου του 2002. Στις εκλογές νίκησε ο Ερντογάν. Το ΔΝΤ σταμάτησε την
καταστροφική του επέλαση. Μπήκε στοπ στο ξεπούλημα της χώρας. Από τότε η
οικονομία άρχισε να παίρνει τα επάνω της και σήμερα να θεωρείται από τις πιο
δυναμικές οικονομίες παγκοσμίως.
Αυτά όμως για την Τουρκία. Εμείς
τι θα κάνουμε; Στις 6 Μαΐου κρίνεται όχι μόνο το μέλλον μας αλλά και το μέλλον
όλης της Ευρώπης. Από εμάς περιμένουν και οι άλλοι λαοί. Από τις ελληνικές και
γαλλικές εκλογές. Όπως γίναμε «αρνίο επί σφαγή» για παραδειγματισμό στους
άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, στο χέρι μας είναι να γίνουμε και οι απελευθερωτές
της Ευρώπης. Να γίνουμε ξανά αυτό που είμαστε και όχι αυτό που μας έκαναν. Όχι
στην ψήφο του φόβου και του μαζοχισμού. Άλλωστε η Ευρώπη είναι λέξη ελληνική,
ενώ ο μαζοχισμός, δεν είναι.
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου