O νέος Υπουργός Εξωτερικών Σταύρος Δήμας μοιάζει ένας από τους σοβαρότερους, πιο συγκροτημένους Υπουργούς μιας κυβέρνησης που, βασικά, θυμίζει περισσότερο τσίρκο και θα αποτελούσε ασφαλώς ιδανική τροφή για γελωτοποιούς, αν δεν ετοίμαζε την καταστροφή της Ελλάδας με τη δράση της και, ιδίως, τα κείμενα που ετοιμάζεται να υπογράψει, το PSI, το νέο Μνημόνιο και τη Δανειακή Σύμβαση, όπως τουλάχιστο προαλείφονται σήμερα. Κείμενα που, εμμέσως πλην σαφώς, στη μορφή που τα διαπραγματεύονται οι ιθύνοντες, και αρχίζοντας από την παράδοση του σημαντικότερου όπλου που διαθέτει σήμερα η Ελλάδα, της υπαγωγής του ιδιωτικού χρέους της στο ελληνικό, όχι στο αγγλικό δίκαιο, καταλύουν, εμμέσως πλην σαφώς, την ανεξαρτησία και κυριαρχία του κράτους που προέκυψε από την ελληνική Επανάσταση του 1821. Από μία άποψη μάλιστα είναι χειρότερα, γιατί δεν πρόκειται για προϊόν επιβολής ενός ξένου κατακτητή, που κατέλαβε στρατιωτικά τη χώρα, ούτε μιας ανοιχτής δικτατορίας, αλλά μιας νομότυπα, αν και σε αντίθεση με την κοινή γνώμη, διοικούσης κυβέρνησης. Το επιχείρημα ότι έτσι σώζεται η χώρα από τη χρεωκοπία και μένει στο ευρώ, είναι ψέμμα μεγαλύτερο από το “λεφτά υπάρχουν”. Οι συμφωνίες αυτές κατοχυρώνουν νομικά τα συμφέροντα των Πιστωτών, καθιστώντας ευκολότερη και τη χρεωκοπία και την αποβολή της Ελλάδας από την ευρωζώνη.
Σε τέτοιες συνθήκες ανέλαβε Υπουργός Εξωτερικών ο Σταύρος Δήμας. Αν οι συνθήκες ήταν κάπως κανονικές, αν η Ελλάδα δεν απειλούνταν, όπως η Πολωνία το 1939, με σύνθλιψη, γεωοικονομικά, μεταξύ Αγορών και Γερμανίας, γεωπολιτικά μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας, ο κ. Δήμος θα γινόταν πιθανώς, με τα προσόντα και τη σοβαρότητα που τον διακρίνουν, ιδεώδης Υπουργός Εξωτερικών, συγκρινόμενος μάλιστα με τους περισσότερους από τους απερίγραπτους προκατόχους του. Αλλά οι συνθήκες δεν είναι κανονικές. Θα χρειαστεί από τον κ. Δήμα η ανάπτυξη πολύ ιδιαίτερων χαρισμάτων και η επίδειξη πολύ μεγάλου θάρρους, αν θέλει να μη μείνει στην ιστορία ως μία ακόμα από τις άθλιες φιγούρες μιας Πομπηίας που φεύγει, όχι με ευθύνη του Βεζούβιου, αλλά αυτών που την κυβερνάνε. Το ένα πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει είναι η χάραξη μιας αποτελεσματικής στρατηγικής στην Ευρώπη, το δεύτερο η Μέση Ανατολή και η αποφυγή των προβοκατσιών που διάφοροι εμφανώς ετοιμάζουν στα ελληνοτουρκικά. Και οι δύο τομείς πολιτικής μοιάζουν άλλωστε ως προς το κακό που τους έχει βρει και που δεν είναι άλλο από την αποσύνθεση, από την κατάργηση του εθνικού υποκειμένου, ως υποκειμένου πρώτα για τον εαυτό του.
Το εμπάργκο πετρελαίου στο Ιράν και οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή
Επί των ημερών του Νικολά Σαρκοζί, η γαλλική διπλωματία μετασχηματίσθηκε στο ιδεώδες εργαλείο της πολιτικής του Μπέντζαμιν Νετανιάχου, που χρησιμοποιεί τους Γάλλους ψευτογκωλικούς, όπως χρησιμοποίησε τους αμερικανούς νεοσυντηρητικούς, για να εξαπολύσει το πρώτο κύμα του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας” προ δέκα ετών. Το ίδιο “πρόγραμμα”, που ξεκίνησε με τους πολέμους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, συνεχίζεται τώρα στη Λιβύη, τη Συρία και το Ιράν. Αυτή είναι η ουσία της μεσανατολικής κατάστασης. Τα υπόλοιπα είναι διάφορες παραπλανητικές πομφόλυγες, τα συνήθη ψέμματα και πλάνες που συνόδευσαν, από καταβολής ανθρώπων, τους πολέμους τους.
Αυτή όμως είναι μια βαθειά αποσταθεροποιητική διαδικασία, που δεν οδηγεί βέβαια σε καμία “δημοκρατία”, αλλά στο χάος και την αποσύνθεση, φέρνοντας κοντύτερα την προοπτική ακόμα και μιας παγκόσμιας σύρραξης. Πολύ σημαντικοί Ισραηλινοί, όπως ακόμα και οι έως πρόσφατα επικεφαλής των υπηρεσιών ασφαλείας αυτού του κράτους, έχουν προειδοποιήσει για τους κινδύνους που εμπεριέχει για το ίδιο το Ισραήλ, μακροχρόνια, η ρηξικέλευθη στρατηγική Νετανιάχου.
Με πρωτοβουλία και διαρκή πίεση της Γαλλίας και της Χίλαρυ Κλίντον, Υπουργού Εξωτερικών της ΗΠΑ και επιφανούς εκπροσώπου, στην πραγματικότητα, του Ισραηλινού Λόμπυ σε αυτή τη χώρα, η Ευρωπαϊκή Ένωση ετοιμάζεται να πάρει σοβαρά μέτρα, περιλαμβανομένου εμπάργκο πετρελαίων κατά του Ιράν, με αφορμή το πυρηνικό του πρόγραμμα. Τα μέτρα αυτά είναι εκτός πλαισίου ΟΗΕ και διεθνούς δικαίου. Δεν θα πετύχουν προφανώς τον υποτιθέμενο στόχο τους, να εμποδίσουν δήθεν το Ιράν από τη συνέχιση του πυρηνικού του προγράμματος. Αντίθετα, ενισχύουν τους λόγους που μπορούν να ωθήσουν, κάποια στιγμή, την Τεχεράνη να αναπτύξει ατομικά όπλα και που δεν είναι άλλοι από τη διαρκή απειλή κατά του καθεστώτος μετά το 1979. Πόσο μάλλον όταν ήδη σημειώνεται ένας ακήρυκτος μεν, πολύ πραγματικός δε πόλεμος χαμηλής έντασης εναντίον της χώρας αυτής, περιλαμβανομένου ενός προγράμματος δολοφονίας των επιστημόνων της και μόλυνσης του πυρηνικού εργοστασίου του Μπουσέρ, που εμπεριέχει κίνδυνο ανατίναξής του, με ότι αυτή συνεπάγεται.
Το συμφέρον της Ελλάδας δεν είναι ασφαλώς η περαιτέρω ανάπτυξη αστάθειας και πυρηνικών όπλων στη Μέση Ανατολή. Είναι, αντίθετα, η σταθερότητα, η επίλυση του παλαιστινιακού και η δημιουργία μιας αποπυρηνικοποιημένης περιφέρειας, όπως επιτάσσουν πολυάριθμες αποφάσεις του ΟΗΕ, που προσκρούουν όμως στην επιθυμία του Ισραήλ να διατηρήσει το δικό του οπλοστάσιο.
Που οδηγούν οι κυρώσεις
Οι κυρώσεις μπορεί να μην έχουν ως αποτέλεσμα αυτό που επικαλούνται όσοι τις ζητάνε, αλλά, λαμβανόμενες, θα έχουν τα εξής πιθανά αποτελέσματα:
α) την πρόκληση περαιτέρω αποσταθεροποίησης της ευρωπαϊκής οικονομίας με θεαματική άνοδο της τιμής πετρελαίου. Στην περίπτωση αυτή οι αγορές θα εκμεταλλευθούν την ευκαιρία για να επιβάλλουν πρόγραμμα θηριωδών περικοπών κοινωνικών δαπανών και αμοιβών εργασίας, αποδίδοντας στο πετρέλαιο την αιτία. Παρά την τρομοκρατία των οίκων αξιολόγησης και παρά την αξιοσημείωτη βοήθεια που δώσαμε οι Έλληνες, συμπεριφερόμενοι, με την υποτέλειά μας, ως καραγκιόζηδες της Ευρώπης και δεχόμενοι χωρίς δυσκολία τον αυτοχειριασμό μας, παραμένει πολιτικά δύσκολη η κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους.
β) θα φέρουν πιο κοντά την πιθανότητα νέου μείζονος μεσανατολικού πολέμου, που μπορεί να πάρει ανήκουστες μορφές, χωρίς προηγούμενο, που θα κάνουν το Ιράκ να μοιάζει με παιδικό πάρτι. Σύμφωνα με αποκαλύψεις της Ουάσιγκτον Ποστ, ήδη από το 2007, τα σχέδια επίθεσης στο Ιράν προβλέπουν χρήση τακτικών ατομικών όπλων. Μια τέτοια χρήση, πέραν των άλλων πρακτικών συνεπειών, θα συμβολίσει την επίσημη μετάβαση στο νόμο της ζούγκλας σε όλο τον πλανήτη. Και θα οδηγήσει σε πρωτοφανή όξυνση τον ψυχρό πόλεμο που ήδη κάνει δειλά την πρώτη του εμφάνιση στο παγκόσμιο σκηνικό
γ) θα στερήσουν την Ελλάδα από το 30% των εισαγωγών πετρελαίου και μάλιστα από τη μόνη χώρα που δέχεται να μας εξάγει πετρέλαιο επί πιστώσει και θα πλήξουν έτι περαιτέρω τις σχέσεις με μια χώρα παραδοσιακά φιλική και το δραματικά απομειωθέν πολιτικό κεφάλαιο της Ελλάδας στον αραβομουσουλμανικό κόσμο.
Kαι οι τρεις αυτές συνέπειες είναι απολύτως καταστροφικές για την Ελλάδα. Η Ελλάδα, για λόγους ζωτικού εθνικού συμφέροντος, οφείλει να αντιταχθεί στην επιβολή κυρώσεων, κάτι που θα της επιτρέψει άλλωστε να αρχίσει να ξανασυγκροτεί συμμαχίες, όχι μόνο στον αραβομουσουλμανικό κόσμο, αλλά επίσης στο εσωτερικό της Ευρώπης, των ΗΠΑ, του Ισραήλ και με τη Ρωσία. Είναι πολλοί αυτοί που τα σκέφτονται αυτά και χρειάζονται κάποιον να τα πει. Δεν έπαθε τίποτα ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν ασκούσε την πολιτική που άσκησε στις σχέσεις Ανατολής-Δύσης και στο θέμα των πυρηνικών. Τη διαπραγματευτική του ισχύ αύξησε και μαζί το διεθνές κύρος της χώρας. Είναι αυτό που οι Αμερικανοί λένε ήπια ισχύ.
Οι βλαβερές συνέπειες της υποτέλειας
Κάθε φορά βέβαια που λέει κανείς κάτι τέτοιο, τον κυττάνε με μισό μάτι. Η άρχουσα ελίτ, βαθειά μειονεκτική και υποτελής η ίδια, χωρίς ίχνος εθνικής αυτοεκτίμησης, και με ιδιοτελές συμφέρον να μην έρθει σε σύγκρουση με κανένα ισχυρό διεθνές κέντρο, ούτε που σκέφτεται να πάει κόντρα σε οτιδήποτε ή να δώσει φωνή στην Ελλάδα, σε οποιοδήποτε θέμα. Κατάφερε μάλιστα, με τη στάση της, να εμπεδώσει στην ελληνική κοινωνία ένα βαθύ, όσο και καταστροφικό στις συνέπειές του, αίσθημα εθνικής μειονεξίας και αφόρητου επαρχιωτισμού, εκτός τόπου και χρόνου σε έναν τόσο αλληλεξαρτώμενο κόσμο. Κινητοποιεί ένα ψευτορεαλιστικό επιχείρημα, ότι δήθεν η χώρα γίνεται ισχυρότερη λέγοντας ναι σε όλα. Στην πραγματικότητα το αντίθετο συμβαίνει, κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά. Επιπλέον, η άρχουσα ελίτ, σε αέναη αναζήτηση διεθνούς “νταβατζή”, πότε στην ΕΕ, πότε στην Αγγλία και την Αμερική, πότε στο Ισραήλ, ποτέ δεν εμφάνισε τουλάχιστον ένα σοβαρό αντάλλαγμα για τις επιλογές της υπέρ της χώρας.
Το αποτέλεσμα είναι η Ελλάδα, σε όλα πρακτικά τα διεθνή θέματα να είναι θλιβερός ακόλουθος και καρπαζοεισπράκτορας, στον οποίο κανείς δεν δίνει σημασία, με αποκορύφωμα τις καταστροφικές πολιτικές τύπου σχεδίου Ανάν και Μνημονίου, που θα ήταν σχεδόν αδιανόητο ότι θα μπορούσε να δεχτεί οποιοδήποτε άλλο ευρωπαϊκό κράτος, περιλαμβανομένων και των πιο εξαρτημένων. Αντίθετα, η Τουρκία, που, εδώ και δέκα χρόνια, δείχνει τάσεις χειραφέτησης και ασκεί μια σχετικά αυτόνομη πολιτική, κατάφερε να γίνει περιφερειακή υπερδύναμη, την ίδια ώρα που η Ελλάδα μετασχηματιζόταν σε θλιβερή “παράγκα” του διεθνούς συστήματος.
Μένουμε από καύσιμα
Αυτά πρέπει να κάνει η Ελλάδα για να την υπολογίσουν, να αποκτήσει δηλαδή αίσθηση εθνικού συμφέροντος, φωνή και θάρρος. Αν όμως η πολιτική ηγεσία της είναι ανίκανη να τα κάνει, τουλάχιστο δεν έχει δικαίωμα να θέτει σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη της χώρας. Γιατί περί αυτού πρόκειται εδώ. Δεν γνωρίζουμε αν και πότε θα υποχρεωθούμε να πάμε σε στάση πληρωμών. Δεν ξέρουμε αν θα υπάρχει ΕΕ, αν θα είμαστε μέλος της και τι θα συμβεί με την παγκόσμια οικονομία σε έξη μήνες. Ο στόλος δυσκολεύεται να βρει καύσιμα. Υπουργοί της κυβέρνησης μας απειλούν με πείνα αν δεν πάρουμε τη δόση. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, συνιστά απλά προδοσία της χώρας η συγκατάθεση σε εμπάργκο καυσίμων κατά του Ιράν.
Ο κ. Δήμας εξήγησε στην κ. Κλίντον τις δυσκολίες της Ελλάδας και η Υπουργός υποσχέθηκε να βρει κάποια εναλλακτική πηγή προμήθειας. Η λύση αυτή δεν είναι ικανοποιητική. Δεν μπορούμε αίφνης να εμπιστευθούμε το Ιράκ και η Βαγδάτη δεν έχει τους λόγους του Ιράν να κάνει πίστωση ή να διαθέσει σε ευνοϊκούς όρους πετρέλαιο. Αν η Ελλάδα αποφασίσει να δεχθεί την επιβολή κυρώσεων κατά του Ιράν, κάτι επαναλαμβάνουμε καταστροφικό, που δεν πρέπει να κάνει γιατί θα καταστρέψει πιθανότατα την οικονομία της, αν παρόλα αυτά υποχωρήσει στις αμερικανογαλλικές επιθυμίες (για πιέσεις ούτε λόγος, ποιος χρειάζεται να πιέσει την Αθήνα), εις βάρος των δικών της ζωτικών εθνικών συμφερόντων, οφείλει, το λιγότερο, να ζητήσει εξαίρεση για τις εισαγωγές ιρανικού πετρελαίου στην Ελλάδα, χωρίς βέβαια να έχει δικαίωμα επανεξαγωγής.
Η πιο σοβαρή κουβέντα που είπε ποτέ ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν το περίφημο “θα μας πάρουν με τις πέτρες”. Ο Βενιζέλος νομίζει ότι θα τον στείλουν στην Θεσσαλία για τσίπουρα. Θέλει προσοχή, γιατί εκεί που πάνε τη χώρα οι κυβερνώντες της, σε μια καταστροφή δηλαδή, δυνητικά πολύ μεγαλύτερη της μικρασιατικής του 1922 και της κυπριακής του 1974, μπορεί στο τέλος να παρακαλάνε να αντιμετωπίσουν μόνο πέτρες και τσίπουρα!
Ελληνική “σύνθλιψη” και Εβραίοι
Η εσωτερική και η εξωτερική πολιτική είναι βαθειά αλληλένδετες. Σήμερα, η Ελλάδα αντιμετωπίζει τον πολύ υπαρκτό κίνδυνο να συνθλιβεί, όπως η Πολωνία το 1939, μεταξύ Αγορών και Γερμανίας γεωοικονομικά, Ισραήλ και Τουρκίας γεωπολιτικά. Αν η Ελλάδα καλείται να ολοκληρώσει τη μετατροπή της σε “αποικία της παγκοσμιοποίησης”, έτσι και η Κύπρος, σιγά σιγά, ανεπαίσθητα σχεδόν, ολοκληρώνει τον ντε φάκτο μετασχηματισμό της σε ισραηλινό προτεκτοράτο. Οι Ελλαδίτες και οι Κύπριοι πολιτικοί πάνε σήμερα πολύ λιγότερο στην Ουάσιγκτων και το Λονδίνο για ‘έγκριση’, όπως παληά. Τώρα πηγαίνουν κάθε δεύτερη μέρα στην Ιερουσαλήμ για να τους ευλογήσει!
Εννοείται ότι οφείλαμε, εδώ και καιρό, να αναπτύξουμε τις σχέσεις μας με το Ισραήλ, όπως και με πολλούς άλλους. Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα έχει πάθει διεθνώς στρατηγική ασφυξία, που συνέβαλε κατά πολύ στη σημερινή της κατάσταση. Εννοείται ότι ο ελληνικός λαός, που στάθηκε στο πλευρό των Εβραίων όσο ελάχιστοι την ώρα της δοκιμασίας τους, αυταπόδεικτα ειλικρινής και όχι υστερόβουλος, έχει το δικαίωμα να ζητήσει την αμοιβαιότητα από αυτούς στη δική του δοκιμασία, δεδομένης μάλιστα της απαράμιλλης επιρροής τους στην Αυτοκρατορία του Χρήματος και της δικαιοσύνης που, αν μη τι άλλο, διακρίνει τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης.
Οι Εβραίοι είχαν μια εκπληκτική παρουσία στο πνευματικό στερέωμα της ανθρωπότητας τους τελευταίους δύο αιώνες. Και αυτό ακριβώς κάνει ακόμα πιο απογοητευτική την αδυναμία, ιδίως των πιο εξτρεμιστικών ηγετικών κύκλων τους, να σπάσουν τον φαύλο κύκλο του θύτη και θύματος, στον οποίο εγκλωβίστηκαν ανά τους αιώνες και που κινδυνεύει να καταστρέψει τελικά και τους ίδιους. Oι Έλληνες κάτι θάχαμε ίσως να τους πούμε και κάτι να ακούσουμε από αυτό το λαό. Αλλά οι Έλληνες δεν πολυαντιπροσωπευόμαστε στη διοίκηση και την ελίτ της χώρας μας!
Αναπαράγοντας διαρκώς την διαχρονική υποτέλειά τους, και στις σχέσεις με το Ισραήλ, όπως και έναντι όλων των συναλλασσομένων με αυτές, ανίκανες να συγκροτηθούν ως πολιτικό και εθνικό υποκείμενο, οι ελληνικές ελίτ καταστρέφουν τις δυνατότητες αμοιβαία επωφελών σχέσεων με τη χώρα αυτή και ενός δύσκολου, αλλά σημαντικού διαλόγου των δύο λαών. Μας αφήνουν έτσι απλώς υποψήφια θύματα ενός ενδεχόμενου σχεδίου, που μπορεί υπό συνθήκες να ενεργοποιηθεί, απόσπασης της Ελλάδας και της Κύπρου από την ΕΕ και ένταξής τους σε μια βαλκανο-μεσογειακή ζώνη εξαθλιωμένων ισραηλινών προτεκτοράτων, μια ‘Διεθνή των ζητιάνων’. Αυτό άραγε θέλουμε;
Δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική εφημερίδα των απεργών συντακτών του Κόσμου του Επενδυτή, ergazomenoiependyti.wordpress.gr στις 14.1.2012.
Αν ο κ. Δήμας αναλάμβανε το Υπουργείο Εξωτερικό σε κάπως σταθερές, συνήθεις, φυσιολογικές συνθήκες, θα ήταν πιθανότατα ένας καλός Υπουργός, συγκρινόμενος μάλιστα με τους περισσότερους από τους απερίγραπτους προκατόχους του. Αλλά οι συνθήκες δεν είναι φυσιολογικές. Η Ελλάδα χρειάζεται κάτι περισσότερο από τα προσόντα που θα χρειαζόταν ένας Υπουργός Εξωτερικών υπό διαφορετικές συνθήκες. Ο πήχυς είναι η επιβίωση του ελληνισμού, υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου