ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ

Του Παναγιώτη Ν. Κρητικού*

 

Δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι ο δικομματισμός ότι, την τελευταία δεκαπενταετία της μεταπολιτευτικής περιόδου, αποτελεί την κακοδαιμονία του τόπου. Απογυμνωμένος από κάθε ηθική αξία, αποϊδεολογικοποιημένος από τις ιστορικές και εθνικές αξίες του Λαού μας, έχει περιέλθει σε πολιτική αναξιοπιστία

Η αναξιοπιστία, αμφότερα τα σκέλη του δικομματισμού αυτή όχι μόνο τα αποστασιοποίησε απέναντι στο εκλογικό σώμα, αλλά τους προσέδωσε και χαρακτηριστικά ιδιοτελών συντεχνιών. Επιπλέον, η μακρά ενάσκηση της εξουσίας στο πλαίσιο ενός διαπλεκόμενου με ιδιωτικά συμφέροντα συστήματος, τα κατέστησε και κυψέλες διαφθοράς.

Έτσι, παγιώθηκε ένα διεφθαρμένο δικομματικό σκηνικό ταυτισμένο με τις δομές του πολιτικού συστήματος. Αυτή η ταύτιση αποτελεί την επικίνδυνη εκδοχή. Άρα, το δικομματικό σκηνικό –όχι το πολιτικό σύστημα- πρέπει να ανατραπεί επειγόντως, χάρις στην ανάγκη επιβίωσης ή ορθότερα αναβίωσης του πολιτικού συστήματος με δυνάμεις ανανέωσης μέσα από λαϊκές διεργασίες.

Προϋπόθεση, όμως, αυτών των εξελίξεων είναι ένας νέος ισχυρός, ευρύς, γνήσια λαϊκός και ριζοσπαστικός πολιτικός φορέας. Και αυτό φαίνεται δύσκολο. Επειδή, όσο πληθαίνουν τα «γκρουπούσκουλα», τα δύο μεγάλα κόμματα, όσο και αν συρρικνώνονται στη λαϊκή τους βάση, εκ των πραγμάτων θα παραμένουν τα μεγαλύτερα, άρα κυρίαρχα. Γιατί συμβαίνει να έχουν, εκτός των άλλων, επαγγελματικούς μηχανισμούς, επιτελικά οργανωμένους σε οριζόντια και κάθετη διάταξη, οι οποίοι τους επιτρέπουν να κυριαρχούν στο πολιτικό προσκήνιο. Συνεπώς, όσο πληθαίνουν οι ομάδες και ομαδούλες, οι φύλαρχοι και οι σκηνίτες στο πολιτικό σκηνικό, τόσο οι δύο στρατοπεδάρχες θα διατηρούν σε υπεροχή τα στρατόπεδά τους.

Ενσωματωμένα μάλιστα τα δύο κόμματα στο σύστημα εξουσίας και ετεροεξαρτώμενα από μια ιδιότυπη οικονομική διαπλοκή, συμπηγμένα στις δομές του πολιτεύματος και επιχορηγούμενα γενναίως ως θεσμικά όργανα της Δημοκρατίας, εφησυχάζουν μακαρίως, ως μη απειλούμενα από τα γκρουπούσκουλα.

Εξάλλου, το εκλογικό σύστημα το οποίο, με πρόσχημα την κυβερνητική σταθερότητα, τα ίδια καταρτίζουν φαλκιδεύοντας τη λαϊκή βούληση, εξασφαλίζει τη διαιώνιση του δικομματισμού στην εξουσία. Χρειάζεται, συνεπώς, η βίαιη ανατροπή του. Αλλά ένα τέτοιο εγχείρημα είναι και αδύνατο και ανεπίτρεπτο στη Δημοκρατία. Συνεπώς, πρέπει να δημιουργηθούν προϋποθέσεις, συνθήκες και δυνατότητες για ένα πολιτικό φορέα, ευρύ και ισχυρό ώστε να αντιπαρατεθεί, μέσα από το Λαό, απέναντι στα παραδοσιακά σχήματα του δικομματισμού.

Κάτω από τέτοιες συνθήκες και, φυσικά, κάτω από την αναγκαιότητα μιας βαθιάς και ριζικής αλλαγής στο πολιτικό σκηνικό μπορεί και πρέπει να γεννηθεί ένας νέος πολιτικός φορέας συλλογικής δημοκρατικής καθοδήγησης.

Μπροστά σε αυτή τη δημοκρατική αναγκαιότητα δε μπορεί να αποτελεί τροχοπέδη η όποια ηγεσιομανία. Είναι η ώρα για μία ευρύτερη λαϊκή συλλογικότητα. Μπροστά στην σωτηρία του τόπου, όσοι την πιστεύουν, όσοι την συνειδητοποιούν, οφείλουν να δαμάσουν την όποια προσωπική φιλοδοξία, γιατί αυτή είναι εκείνη η οποία αποτελεί το ενδογενές εμπόδιο της ευρύτατης λαϊκής συσπείρωσης.

*

Η πολιτική πρακτική, η οποία είναι σύμφυτη με τον πολιτικό επαγγελματισμό, συνεπικουρούμενη από τις παραδοσιακές δομές του δικομματισμού, αυτή η πρακτική, στην αντιπαράθεσή της με την θεωρητική διάσταση της πολιτικής η οποία είναι σύμφυτη με τον ακαδημαϊκό ρομαντισμό, είναι απολύτως βέβαιο ότι θα υπερισχύσει.

Οι όποιες κινήσεις «ανεξάρτητων πολιτών» για να αντιπαρατεθούν αποτελεσματικά με τις δυνάμεις του επαγγελματικού δικομματισμού, οφείλουν να αποκτήσουν δομημένο πολιτικό φορέα στον οποίο να ενσαρκωθεί ο λαός. Καλές οι «σπίθες» αλλά για να γίνουν πυρκαγιά κατά του πατροπαράδοτου δικομματικού κατεστημένου, χρειάζεται η εύφλεκτη ύλη από νέες δυνάμεις αλλά με πολιτική καθοδήγηση έμπειρων επαγγελματιών, με γνώση της τακτικής της πολιτικής μάχης, για να υπάρξουν νικηφόρα Δερβενάκια και όχι ηρωικό Δραγατσάνι.

*

- Πόσο περίσσευμα ψυχής χρειάζεται σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που περνάει η Πατρίδα μας, ώστε να δαμάσει κανείς φιλοδοξίες και ματαιοδοξίες, για να υπάρξει η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση εναντίον ενός δομημένου σε πλαίσιο οικονομικοπολιτικής διαπλοκής δικομματικού συστήματος, αρνητικού σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα του λαού και στα καλώς εννοούμενα πατριωτικά συμφέροντα;

- Τι περισσότερο χρειάζεται από τον κοινό νου για να συνειδητοποιήσουν οι πνευματικοί και κοινωνικοί φορείς αυτού του τόπου ότι για να αλλάξει το δικομματικό σκηνικό πρέπει να παραμεριστούν τα ελάσσονα που ενδεχομένως διχάζουν τις λαϊκές δυνάμεις και να προταχθούν εκείνα που ενώνουν, και είναι τα μείζονα;

Με δυο λόγια, όλες οι πατριωτικές, δημοκρατικές και κοινωνικές δυνάμεις που έχουν κοινή έγνοια την σωτηρία του Λαού με όρους ελληνικής αξιοπρέπειας και εθνικής ανεξαρτησίας, πρέπει να συμπορευτούν σε κοινό αγώνα.

- Πόσος χρόνος απαιτείται για να σκεφθεί κανείς ότι οι μόνες πράξεις στην συγκεκριμένη πολιτική δράση, πρέπει να είναι η πρόσθεση και ο πολλαπλασιασμός, αποκλειομένων της αφαίρεσης και της διαίρεσης, οι οποίες εξ αντικειμένου κουβαλάνε νερό στο μύλο του δικομματισμού; Φτιάχνουμε γκρουπούσκουλα και μετά μας φταίει ο δικομματισμός;

- Πόσο ισχυρή μνήμη χρειάζεται ακόμα και για την πιο κοντινή πολιτική μας ιστορία, για να θυμηθούμε ότι ο κατακερματισμός των τότε δημοκρατικών δυνάμεων παγίωσε, σε συνδυασμό με κολπονοθευτικά συστήματα, την διαιώνιση του πολιτικού αυταρχισμού, του οικονομικού συντηρητισμού και του κοινωνικού αρνητισμού;

- Πότε θα καταλάβουν οι ευαίσθητοι και ευλόγως ανησυχούντες που παίρνουν τις όποιες πολιτικές πρωτοβουλίες, ότι ανεξάρτητα από την πολιτική αφετηρία του καθενός και την ανάλογη κοινωνική διαδρομή του, πρέπει να συμπέσουν στα ίδια χαρακώματα εναντίον ενός και μόνο κοινού στόχου, τον παραμερισμό ενός ηθικά διαβλητού πολιτικοοικονομικού κατεστημένου, μιας προκλητικά διαβιούσης κοινωνικοπολιτικής ελίτ, που με περισσή ιδιοτέλεια καταδυναστεύει έναν ολόκληρο λαό;

- Πότε θα γίνει συνείδηση και πίστη ότι για να υπάρξει ευόδωση του αγώνα, χρειάζεται ένα Κίνημα γνήσια δημοκρατικό, ακομπλεξάριστα πατριωτικό, βαθύτατα κοινωνικό, επίμονα αγωνιστικό και ταυτόχρονα διεκδικητικό; Ένα Κίνημα που θα έχει στον πυρήνα του το καινούργιο και ως περιεχόμενο το διαφορετικό; Το καινούργιο θα σηματοδοτούν νέοι άνθρωποι και το διαφορετικό νέες ιδέες. Νέες ιδέες για τον Ελληνισμό και το μέλλον του στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, καθαρές σε ό,τι αφορά την εθνική ανεξαρτησία  και δημιουργικές σε ό,τι αφορά την πρόοδο του Λαού. Αιχμή αυτού του καινούργιου και του διαφορετικού, ο αταλάντευτος ριζοσπαστισμός. Ριζοσπαστισμός για την ανατροπή φθαρμένων κοινωνικοπολιτικών δομών και των διεφθαρμένων φορέων τους.  Δομές και φορείς που συνεκφράζουν την οικονομικοπολιτική διαπλοκή, η οποία έχει αλλοτριώσει τους θεσμούς, έχει αλλοιώσει την ουσία της λαϊκής κυριαρχίας και έχει παραμορφώσει το κοινοβουλευτικό πολίτευμα.

Χρειάζεται ένα Κίνημα Ελληνικό το οποίο με αποφασιστικότητα και θάρρος θα απευθυνθεί στο λαό με σαφείς και καθαρούς στόχους: Την Εθνική Ανόρθωση, την Πολιτική Αναγέννηση, την Ηθική Ανάταξη μέσα από την Δημοκρατική Ανασύνταξη του Πολιτεύματος.

Νέοι της Ελλάδας, είναι η Ώρα σας. Σε σας ανήκει η Μεγάλη Εθνική και Δημοκρατική Πρωτοβουλία.

 

*Ο Παναγιώτης Ν. Κρητικός είναι Πρόεδρος του ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ «Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΖΟΡΜΠΑΣ» και πρ. Αντ/δος της Βουλής.

e-mail: pkritikos14@yahoo.gr