Οι καταστροφές και οι διώξεις του Ελληνισμού

                                                                                                                            του Μιλτιάδη Ιωαννίδη

Κατά την διάρκεια της ιστορίας του ελληνισμού, έχουν συμβεί πολλά γεγονότα γνωστά ή άγνωστα, τα οποία προξενούν παράλληλα το ιστορικό αλλά και το θεολογικό ενδιαφέρον. Ανά τους αιώνες, η Ελλάδα υπέφερε πολλά δεινά από τους διάφορους κατακτητές που πέρασαν από την χώρα μας. Τον πολιτισμό της, πολλοί τον ζήλεψαν, άλλοι τον μίσησαν και άλλοι τον πολέμησαν.

Είμαστε ένας από τους ελάχιστους λαούς και πολιτισμούς στην ιστορία του πλανήτη, που αντέχει και επιζεί με την «κουλτούρα και την παράδοσή του, πάνω από τρεις χιλιάδες χρόνια. Ίσως κανένας λαός να μην έχει υποστεί τόσες πολλές πνευματικές και υλικές καταστροφές.

Θα παρουσιάσω μια εκτενή, αλλά και χρήσιμη αναφορά και μια  ιστορική αναδρομή των επιδρομών, των καταστροφών και των δεινών που υπέστη ο Ελληνισμός. Θα αναφερθώ στα πιο σημαντικά κατά την γνώμη μου γεγονότα, τα οποία χαράχτηκαν στο παρελθόν και τα θεωρώ ως σχεδιασμένη εξόντωση του ελληνισμού αλλά και μελετημένες ανθελληνικές πράξεις.  

Το 492 π.χ., γίνεται η εκστρατεία των Περσών από τον Μαρδόνιο και υποτάσσεται η Μακεδονία.

Το 490 π.χ., ξεκινούν από τη Δήλο οι Στρατηγοί  των Περσών, Δάτης και Αρταφέρνης, κατά της Ερέτριας και της Αθήνας. Την ίδια χρονιά, εκτυλίσσεται η μάχη του Μαραθώνα, με νικητή τον Στρατηγό Μιλτιάδη.    

                  Οι εκστρατείες των Περσών.

Το 480 π.χ., ο Βασιλιάς τον Περσών Ξέρξης, εκστρατεύει κατά της Ελλάδας, όπου πραγματοποιείται η περιβόητη μάχη των Θερμοπυλών και η νικητήρια ναυμαχία της Σαλαμίνας υπό τον Θεμιστοκλή. Τον μήνα Αύγουστο, έναν μήνα πριν από τη ναυμαχία, πυρπολείται η Αθήνα και επακολουθούν σφαγές από τους Πέρσες.

Το 479 π.χ., γίνεται η μάχη των Πλαταιών. Καθοδηγούμενα τα Ελληνικά στρατεύματα υπό του Στρατηγού Παυσανία και του Αριστείδη,  κατατρόπωσαν τον Περσικό στρατό του Μαρδόνιου, με αποτέλεσμα τον θάνατό του.

Το 279 π.χ., πραγματοποιούνται οι ανελέητες επιδρομές των βαρβάρων της Γαλατίας, σπέρνοντας τον τρόμο και καταστρέφοντας ότι δείγμα πολιτισμού έβρισκαν, φθάνοντας μέχρι τους Δελφούς.

                    Οι επιδρομές και η συμπεριφορά των Ρωμαίων.   

Αργότερα, ήρθε η σειρά των Ρω­μαί­ων, οι οποίοι, για αρ­κε­τούς αι­ώ­νες, λε­η­λά­τη­σαν και άρ­πα­ξαν ό­τι πο­λύ­τι­μο υ­πήρ­χε. Η Μα­κε­δο­νί­α ε­ρη­μώ­νε­ται, το ί­διο η Α­θή­να και η Σπάρ­τη. Η Ι­ω­νί­α λε­η­λα­τεί­ται. Αρ­χαί­α συγ­γράμ­μα­τα α­πό τις βι­βλι­ο­θή­κες, γλυ­πτά, έργα τέχνης και πολ­λά άλ­λα κλο­πι­μαί­α ε­ξα­φα­νί­ζον­ται α­πό τον ελ­λη­νι­κό χώ­ρο και κο­σμούν την Ρώ­μη. Τα πα­λά­τια, οι ε­παύ­λεις, οι δρό­μοι και πολ­λά άλ­λα κτί­ρια, γε­μί­ζουν με ελ­λη­νι­κά γλυ­πτά, που ο­μορ­φαί­νουν και στο­λί­ζουν την πρω­τεύ­ου­σα, ε­νώ πα­ράλ­λη­λα, πολ­λοί βρή­καν την ευ­και­ρί­α να πλου­τί­σουν, κλέ­βον­τας τις ελ­λη­νι­κές πε­ρι­ου­σί­ες. Ε­κτός α­πό τα έρ­γα τέ­χνης, α­νυ­πο­λό­γι­στα ή­ταν τα βι­βλί­α και τα χειρόγραφα που με­τα­φέρ­θη­καν στη Ρώ­μη, και σή­με­ρα φυ­λάσ­σον­ται στο Βα­τι­κα­νό. Ό­χι μό­νο φτώ­χυ­ναν, αλ­λά και δι­α­λύ­θη­καν πολ­λές βι­βλι­ο­θή­κες της Ι­ω­νί­ας, της Α­θή­νας, των Δελ­φών, της Κρή­της, της Μα­κε­δο­νί­ας αλλά και της Αλεξάνδρειας.

Την εποχή που παντρεύτηκε ο Ιούλιος Καίσαρ την Κλεοπάτρα, στέλνει με καράβι στη Ρώμη έναν μεγάλο αριθμό βιβλίων και συγγραμμάτων. Δεν έχει επιβεβαιωθεί εάν έγινε από αμέλεια ή εσκεμμένα, αλλά τον καιρό που βρισκόταν ο Ιούλιος Καίσαρ στην Αλεξάνδρεια, τότε συντελέστηκε και η πρώτη πυρπόληση της βιβλιοθήκης, που λέγεται πως αριθμούσε γύρω στα 40.000 βιβλία.

Το 146 π.χ., υποτάσσεται η Ελλάδα στους Ρωμαίους. Ο Ρωμαίος στρατηγός Μόμμιος, ρημάζει την περιοχή της Κορίνθου.

Το 86 π.χ., ο Ρωμαίος Σύλλας, διατάσσει την πυρπόληση της Αθήνας.

 Το 42 π.χ., ο Ιούλιος Καίσαρ πυρπολεί την Αθήνα και τα Μέγαρα.

Ο Νέ­ρων, ε­ρη­μώ­νει τους Δελ­φούς και με­τα­φέ­ρει στη Ρώ­μη και στα πα­λά­τια του πάμ­πολ­λα α­γάλ­μα­τα η­ρώ­ων και θε­ών. Ε­πί­σης, ο Νέρων προκάλεσε α­νε­πα­νόρ­θω­τη ζη­μιά στην Ο­λυμ­πί­α,­ ό­που α­γάλ­μα­τα του Δί­α, του Ορ­φέ­α, του Δι­όνυσου, κ.α. ε­κλά­πη­σαν για να στο­λί­ζουν τα ά­δεια α­πό δη­μι­ουρ­γί­ες πα­λά­τια τους.(Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησης, Ηλιακών Ά,5, 25, 4-8.)

 Ίσως, όμως, οι Ρωμαίοι να έκαναν το μικρότερο κακό στον ελληνικό πολιτισμό, διότι ήδη οι Έλληνες τους είχαν κατακτήσει με το πνεύμα τους. Έτσι, οι Ρωμαίοι σεβάστηκαν, φύλαξαν και διέσωσαν έναντι των υπόλοιπων βαρβαρικών λαών την αρχαία ελληνική κληρονομιά.

Οι ανθελληνικές και αντιχριστιανικές πράξεις υπό τον μανδύα του Χριστιανισμού.

Σαν να μην έ­φτα­ναν οι Ρω­μαί­οι, ο ελληνισμός δέ­χε­ται και το α­νε­λέ­η­το πλήγ­μα α­πό τους δήθεν χρι­στια­νούς, που δεν σε­βά­στη­καν τον πο­λι­τι­σμό, τις τέ­χνες και τα γράμ­μα­τα που α­νέ­πτυ­ξαν οι Έλ­λη­νες. Με τις ευ­λο­γί­ες και τις προ­τρο­πές πολ­λών ε­βραι­ο­χρι­στια­νών αρ­χι­ε­ρέ­ων, καί­γον­ται βι­βλι­ο­θή­κες, αρ­χαί­οι να­οί, συν­τρί­βον­ται μνη­μεί­α, ρί­χνον­ται α­γάλ­μα­τα στην πυ­ρά, αλ­λά και σφά­ζον­ται ά­δι­κα χι­λιά­δες Έλ­λη­νες, ε­πει­δή τους δόθη­κε το στίγ­μα του «ει­δω­λο­λά­τρη».

Ό,­τι έ­πρα­ξαν οι Ρω­μαί­οι στους χρι­στια­νούς, το ί­διο συ­νέ­βη και με την βί­αι­η ε­πι­κρά­τη­ση του χρι­στι­α­νι­σμού α­πό τους δή­θεν χρι­στια­νούς Αυ­το­κρά­το­ρες του Βυ­ζαν­τί­ου, ό­πως ο Κων­σταν­τί­νος, ο Θε­ο­δό­σιος, ο Ι­ου­στι­νια­νός και ο Αρ­κά­διος.

Πολλοί Ε­βραι­ο­χρι­στια­νοί Επί­σκο­ποι (ό­χι οι Έλ­λη­νες) των πρώ­των μετά χριστιανικών αι­ώ­νων, δι­είσ­δυ­σαν σε ιερατεία για να ε­κμε­ταλ­λευ­τούν τα ιερατικά αξιώματα σε νευραλγικές θέσεις της χριστιανικής εκκλησίας, ώστε να μπορούν να ελέγχουν και να καθοδηγούν τα πλήθη, αλλά και για να μπορέσουν να διαφθείρουν την εκκλησία του Ιησού Χριστού - με ποικίλους τρόπους - από το εσωτερικό της. Δεν τους έ­φτα­νε αυ­τό, εί­χαν ό­μως και το θρά­σος να α­πο­κρύ­ψουν σημαντικά στοι­χεί­α α­πό τα κεί­με­να των Α­πο­στό­λων και των Α­γί­ων, για να ε­λέγ­χουν τα α­μόρ­φω­τα και φο­βι­σμέ­να πλή­θη. Α­δι­α­φό­ρη­σαν για την δι­δα­σκα­λί­α του Ι­η­σού που δί­δα­ξε την α­γά­πη, τον σε­βα­σμό, την προ­σφο­ρά προς το συ­νάν­θρω­πο και κα­τέ­φυ­γαν στα πρό­τυ­πα των συμ­πε­ρι­φο­ρών μί­σους της Πα­λαι­άς Δι­α­θή­κης.

Άν­θρω­ποι ά­σχε­τοι με την ουσία του χρι­στι­α­νι­σμού, φό­ρε­σαν τα ρά­σα, έ­γι­ναν ε­πί­σκο­ποι, και με τον μαν­δύ­α του χρι­στια­νού ι­ε­ρέ­α ή ε­πι­σκό­που, βρή­καν τον κα­τάλ­λη­λο τρό­πο να κα­τα­δι­ώ­ξουν και να δι­α­λύ­σουν τους Έλ­λη­νες, που τό­σο πο­λύ το ε­πι­θυ­μού­σαν.

Θα πα­ρα­θέ­σω μια σει­ρά α­πό ι­στο­ρι­κά γε­γο­νό­τα, ό­που δι­α­πι­στώ­νε­ται η βί­αι­η και κα­τα­στρο­φι­κή μα­νί­α ε­κεί­νων, που η­γούν­ταν της Βυ­ζαν­τι­νής Αυ­το­κρα­το­ρί­ας, αλ­λά και αυ­τών που κα­τεί­χαν τα υ­ψη­λά ι­ε­ρα­τι­κά α­ξι­ώ­μα­τα στην χρι­στι­α­νι­κή θρη­σκεί­α.

Το 319 μ.Χ., ο «Μέγας» Κων­σταν­τί­νος, εκ­δί­δει δι­ά­ταγ­μα με το ο­ποί­ο α­παλ­λάσ­σει πλή­ρως την Εκ­κλη­σί­α α­πό φό­ρους, και τους κληρικούς από στρατιωτικές υποχρεώσεις.

Το 324 μ.Χ., εγκαινιάζει την νέα πρωτεύουσα του Ρωμαϊκού κράτους στο Βυζάντιο. Την ίδια χρονιά, λε­η­λα­τεί το μαν­τεί­ο του Δι­δυ­μαί­ου Α­πόλ­λω­νος, και θα­να­τώ­νει με βα­σα­νι­στή­ρια ό­λους τους ι­ε­ρείς του, με την κα­τη­γο­ρί­α της ε­σχά­της προ­δο­σί­ας, αφού προ­η­γου­μέ­νως εί­χε α­να­κη­ρύ­ξει τον Χρι­στι­α­νι­σμό σε ε­πί­ση­μη θρη­σκεί­α της αυ­το­κρα­το­ρί­ας. Εί­ναι η χρο­νιά, που προ­κλή­θη­κε ο δι­ωγ­μός και κα­τα­στρά­φη­καν τα ελ­λη­νι­κά ι­ε­ρά στο ό­ρος Ά­θως.

Το 326 μ.Χ., με προ­τρο­πή της μη­τέ­ρας του Ε­λέ­νης, δο­λο­φο­νεί τη σύ­ζυ­γό του Φαύ­στα. Τη συγκεκριμένη χρονιά, μετά από 293 έτη, ανακαλύπτεται από τον Κωνσταντίνο και τη μητέρα του Ελένη ο «Τίμιος Σταυρός».

Το 335, πραγματοποιούνται τα εγκαίνια της Εκκλησίας του Αγίου Τάφου, ο οποίος κτίστηκε στη θέση του ναού της Θεάς Αφροδίτης.

Τον Μάιο του 330 μ.Χ., ο Βασιλέας Κωνσταντίνος μετονομάζει την νέα πρωτεύουσα σε Κωνσταντινούπολη.

Το 331 μ.Χ., ο Κων­σταν­τί­νος κα­τα­λη­στεύ­ει τα ι­ε­ρά των Ελ­λή­νων, πα­ρα­βι­ά­ζον­τας με τη βί­α τα θη­σαυ­ρο­φυ­λά­κιά τους.

«εις τους χρόνους της βασιλείας αυτού, πόλεμος έγινε εις την δύση μέγας και εξήλθε κατ’ αυτών ο θειότατος Κωνσταντίνος…τα ιερά και πάντας τους ναούς των Ελλήνων κατέστρεψε και τας εκκλησίας των χριστιανών ανέωξε».

(Ιωάννης Μαλάλας, Χρονογραφία, 316, 6-7 και 317, 9-10.)

Ο Ε­πί­σκο­πος Ρώ­μης Λι­βέ­ριος, το 354 μ.Χ., ο­ρί­ζει ως η­με­ρο­μη­νί­α γέν­νη­σης του Ι­η­σού την 25η Δε­κεμ­βρί­ου, η­μέ­ρα κα­τά την ο­ποί­α ε­ορ­τά­ζον­ταν ο θε­ός Ήλιος.

Το 354, ο στρατηγός Γάλλος, συντρίβει την επιδρομή των Περσών.

Ο γιος του Κων­σταν­τί­νου, ο Αυ­το­κρά­το­ρας Φλά­βιος Ι­ού­λιος Κων­σταν­τί­νος, νο­μο­θε­τεί την πλή­ρη α­συ­λί­α των χρι­στια­νών ε­πι­σκό­πων α­πέ­ναν­τι στις δι­κα­στι­κές αρ­χές. Κα­τά τον Λι­βά­νιο, ο Κων­σταν­τί­νος ε­πέ­βα­λε το κλεί­σι­μο ό­λων των να­ών στις πό­λεις και στην ύ­παι­θρο, και ό­ρι­σε τη θα­να­τι­κή ποι­νή σε ό­σους ε­πι­χει­ρού­σαν δη­μό­σι­ες λα­τρευ­τι­κές πρά­ξεις. Σε ε­πί­σκε­ψή του στην Ρώ­μη, σφρα­γί­ζει τον να­ό του θε­ού Α­πόλ­λωνα και φυ­λα­κί­ζει τους ι­ε­ρείς του. Α­φαι­ρεί­ται ο βω­μός της θε­άς Νί­κης α­πό την αί­θου­σα συ­νε­δρι­ά­σε­ων της Συγ­κλή­του, ό­που α­πό την ε­πο­χή του Δι­ο­κλη­τια­νού η θε­ά Νί­κη - Βι­κτό­ρια, α­πο­τε­λού­σε τμή­μα της α­νώ­τα­της τριά­δας: J­u­p­i­t­er, H­e­r­c­u­l­es, V­i­c­t­o­r­ia, των υ­πο­τι­θέ­με­νων ει­δω­λο­λα­τρών. Α­δι­α­φο­ρεί για το δι­ά­ταγ­μα του πα­τέ­ρα του πε­ρί α­νε­ξι­θρη­σκί­ας, λί­γο πριν πε­θά­νει, και συ­νε­χί­ζει τους δι­ωγ­μούς.

Το 361 μ.Χ., κη­ρύτ­τε­ται η πλή­ρης α­νε­ξι­θρη­σκί­α α­πό τον Αυ­το­κρά­το­ρα Ι­ου­λια­νό.

Το 370 μ.Χ., έχουμε τις επιθέσεις των Περσών και των Βησιγότθων οι οποίοι απωθούνται.

Τον Φε­βρουά­ριο του 380 μ.Χ., ο Ι­σπα­νο­ρω­μαί­ος Αυ­το­κρά­το­ρας Θε­ο­δό­σιος, ο α­πο­κα­λού­με­νος «Μέ­γας», ε­πέ­βα­λε τον χρι­στι­α­νι­σμό ως υ­πο­χρε­ω­τι­κή θρη­σκεί­α. Ποι­νι­κο­ποί­η­σε την αρ­χαί­α θρη­σκεί­α με νό­μο και οι αρ­νούμενοι αν­τι­με­τώ­πι­ζαν ως ποι­νές την ε­ξο­ρί­α και τον θά­να­το. Δή­μευ­σε τις πε­ρι­ου­σί­ες ε­κεί­νων οι ο­ποί­οι αν­τι­δρού­σαν, προς ό­φε­λος του βα­σι­λι­κού θρό­νου, και α­πα­γό­ρευ­σε κά­θε δι­α­φω­νί­α με τα «πι­στεύ­ω» της εκ­κλη­σί­ας.

«Μετά δε την βασιλείαν του Γρατιανού, η σύγκλητος της Κωνσταντινούπολης αναγόρευσε βασιλέαν τον Θεοδόσιο εκ του γένους αυτών εκ της Ισπανίας χώρας και αναγορευθείς υπό της συγκλήτου εβασίλεψεν ο θειότατος Θεοδόσιος ο Σπανός ο μέγας, γαμβρός Γρατιανού, χριστιανός και φρόνιμος και ευσεβής… ο δε αυτός βασιλεύς, έστεψε τους δύο αυτού υιούς, τον μεν Αρκάδιον εποίησε βασιλέα εν Κωνσταντινούπολη και τον δε Ονώριον εν Ρώμη, τους δε ναούς των Ελλήνων πάντας κατέστρεψε έως εδάφους και ο αυτός Θεοδόσιος βασιλεύς κατέλυσε δε και το ιερόν Ηλιουπόλεως το μέγα και περιβόητον το λεγόμενον τρίλιθον και εποίησε αυτό εκκλησίαν χριστιανική, ομοίως δε και το ιερόν Δαμασκού, εποίησε εκκλησίαν χριστιανών και άλλα δε πολλά ιερά εποίησε εκκλησίας».

(Ιωάννης Μαλάλας, Χρονογραφία, 344, 9-23.)

Όσον αφορά τον θειότατο Θεοδόσιο, τα συμπεράσματα δικά σας.

Το 384 μ.Χ., με δι­α­τα­γές του Θε­ο­δό­σιου, ορ­γα­νώ­νον­ται σε συ­νερ­γα­σί­α με τους κα­τά τό­πους ε­πι­σκό­πους, στρα­τι­ές μο­να­χών και λα­ϊ­κών για την κα­τα­στρο­φή των να­ών της Βο­ρεί­ου Ελ­λά­δος και των «Εθνικών».

Το 389 μ.Χ., θε­ω­ρεί­ται ε­κτός νό­μου κά­θε μη χρι­στι­α­νι­κή μέ­θο­δος χρο­νο­λό­γη­σης.

Τον Δε­κέμ­βριο του 390 μ.Χ., ε­ξέ­δω­σε δι­ά­ταγ­μα, με το ο­ποί­ο υ­πο­χρέ­ω­νε τους Ρω­μαί­ους να πι­στεύ­ουν στην θρη­σκεί­α που κή­ρυ­ξε ο Α­πό­στο­λος Πέ­τρος.

Με εντολή του Πα­τριά­ρχη Α­λε­ξαν­δρεί­ας Θε­ό­φι­λου, το 391 μ.Χ., ι­σο­πε­δώ­θη­κε ο να­ός του Σε­ρά­πι­δος Διός, και ίσως, ένα μικρό τμή­μα της βι­βλι­ο­θή­κης της Α­λε­ξάν­δρειας, που α­ριθ­μού­σε τό­τε γύ­ρω στους 800.000 τό­μους.

«Την α­σέ­βεια αυ­τή εις έ­παι­νον αυ­τών των ι­δί­ων κα­τα­λό­γι­ζαν. Έ­πει­τα ει­σέ­βα­λαν οι κα­λού­με­νοι μο­να­χοί άν­θρω­ποι κα­τά το εί­δος και εμφανώς πάσχοντες, μύρια έκαμαν κακά και ανείπωτα, αλλά αυτά ευσέβειαν ενόμιζαν…. Τό­τε, πας άν­θρω­πος μέ­λαι­ναν (με­λα­νή) φο­ρού­σε ρά­σα, τυ­ραν­νι­κή εί­χε ε­ξου­σί­α και δη­μο­σί­ως να α­σχη­μο­νεί ημ­πο­ρού­σε».

 (Ευ­νά­πιος, 346-414 μ.Χ., Βί­οι φι­λο­σό­φων, 6, 11, 4-7.)

Το 393 μ.Χ., ο­ρί­ζε­ται πως η Ι­ου­δα­ϊ­κή θρη­σκεί­α εί­ναι νό­μι­μη, και προ­στα­τεύ­ονται α­πό τις κα­τα­στρο­φές των χρι­στια­νών οι Ι­ου­δα­ϊ­κές συ­να­γω­γές. Ά­ρα­γε, για­τί ο Θε­ο­δό­σιος, με­τά α­πό τό­σα δι­ω­κτι­κά δι­α­τάγ­μα­τα α­πο­φα­σί­ζει την προ­στα­σί­α του ε­βρα­ϊ­σμού;

Το 393 μ.Χ., κα­ταρ­γεί τα Πύ­θια, τα Ά­κτια και την με­γα­λύ­τε­ρη γι­ορ­τή των Ο­λυμ­πια­κών α­γώ­νων. Δεν έ­φτα­νε η έ­χθρα του κα­τά του ελ­λη­νι­σμού, εί­χε και το θρά­σος να κα­ταρ­γή­σει τους Ο­λυμ­πια­κούς α­γώ­νες, οι ο­ποί­οι τε­λούν­ταν συ­νε­χό­με­να ε­πί έν­τε­κα πε­ρί­που αι­ώ­νες και α­ριθ­μού­σαν περί τις 294 Ο­λυμ­πιά­δες. Υπήρξε η δικαιολογία πως η εμφάνιση των αθλητών δεν ήταν σεμνή σύμφωνα με τα χριστιανικά πρότυπα, έπρεπε όμως, να υποχρεώσει όλους τους αθλητές να εμφανίζονται ντυμένοι, χωρίς να υπάρχει η οποιαδήποτε πρόκληση, όπως συμβαίνει στην σημερινή εποχή. Τη χρο­νιά αυ­τή, ο Θε­ο­δό­σιος υ­πο­κι­νού­με­νος α­πό τους ε­βραι­ο­χρι­στια­νούς που ή­θε­λαν να κα­τα­στρέ­ψουν και να ε­ξα­φα­νί­σουν κά­θε τι ελ­λη­νι­κό, κα­τήρ­γη­σε με δι­ά­ταγ­μα του την δη­μο­φι­λέ­στε­ρη γι­ορ­τή του α­θλη­τι­σμού. Λε­η­λά­τη­σε α­κό­μη και την Ο­λυμ­πί­α, με­τα­φέ­ροντας το χρυ­σοε­λε­φάν­τι­νο ά­γαλ­μα του Διός στην Κων­σταν­τι­νού­πο­λη.

Το 395 μ.Χ., πε­θαί­νον­τας ο Θε­ο­δό­σιος ο “Μέ­γας” (στις σφα­γές), και α­να­λαμ­βά­νουν οι υι­οί του, ο Ονώριος στην δύ­ση και ο Αρ­κά­διος στις α­να­το­λι­κές πε­ρι­ο­χές.

Το 396 μ.Χ., ο Αρ­κά­διος δι­α­τά­σει ό­χι α­πλά τη κα­τα­στρο­φή, αλ­λά την ι­σο­πέ­δω­ση ό­λων των ελ­λη­νι­κών να­ών.

Ο πρω­θυ­πουρ­γός του Αυ­το­κρά­το­ρα Αρ­κάδι­ου Ρου­φί­νος, (ε­βρα­ϊ­κής κα­τα­γω­γής) κα­τευ­θύ­νει τις ορ­δές των Γότ­θων «χρι­στι­α­νώ­ν», με σκο­πό την ι­σο­πέ­δω­ση του ελ­λη­νι­κού χώ­ρου. Οι Γότ­θοι του Α­λά­ρι­χου, α­φού θα­νά­τω­σαν α­μέ­τρη­τους Έλ­λη­νες, γκρέ­μι­σαν αρ­χαί­ες πό­λεις της Μα­κε­δο­νί­ας, έ­κα­ναν σκό­νη το Δί­ον, κα­τέ­στρε­ψαν τους Δελ­φούς, την Ατ­τι­κή, την Κό­ριν­θο, το Άρ­γος, τα Μέ­γα­ρα και την Ο­λυμ­πί­α. Γκρε­μί­στη­καν α­κα­δη­μί­ες, κά­η­καν βι­βλί­α, λή­στε­ψαν τους να­ούς και θρυμ­μά­τι­σαν α­γάλ­μα­τα. Η Σπάρ­τη σφα­γι­ά­στη­κε, ε­κτός ε­κεί­νων που πρό­λα­βαν και κα­τέ­φυ­γαν στον Τα­ΰ­γε­το. Οι Δελ­φοί ό­πως και η Ο­λυμ­πί­α, ι­σο­πε­δώ­θη­καν ό­πως και με­γά­λο μέ­ρος της υ­παί­θρου εί­χε την ί­δια κα­τά­λη­ξη α­πό τους πο­λέ­μιους του Ελ­λη­νι­σμού­.(Ζώσιμος, Ιστορία, Ε, 6-7.)

Ο Α­λά­ρι­χος, συ­νε­χί­ζον­τας τη μα­νι­ώ­δη κα­τα­στρο­φι­κή του πο­ρεί­α, ι­σο­πε­δώ­νει τον να­ό της Δή­μη­τρας και της Περ­σε­φό­νης στην Ε­λευ­σί­να, θα­να­τώ­νον­τας πα­ράλ­λη­λα τους ά­τυ­χους ι­ε­ρείς. Τελικά, ο Στρατηγός Στιλίχων καταδίωξε τον Αλάριχο μέχρι την Ιταλία, όπου και τον ενίκησε.

Η τέ­ταρ­τη Σύ­νο­δος της Καρ­θα­γέ­νης, το 398 μ.Χ., α­πα­γο­ρεύ­ει την α­νά­γνω­ση βι­βλί­ων των Ε­θνι­κών - Ελ­λή­νων.

Ο Ε­πί­σκο­πος Γά­ζης, Πορ­φύ­ριος, ε­κτός α­πό το κλεί­σι­μο των να­ών των Ε­θνι­κών, ε­ξα­φα­νί­ζει στην πυ­ρά με­γά­λο α­ριθ­μό φι­λο­σο­φι­κών συγ­γραμ­μά­των του αρ­χαί­ου ελ­λη­νι­κού κό­σμου. Το 398 μ.Χ., ο ί­διος, έ­χον­τας το α­ξί­ω­μα του ε­πι­σκό­που στην Γά­ζα της Πα­λαι­στί­νης, ορ­γα­νώ­νει α­πο­στο­λή ι­ε­ραρ­χών στην Κων­σταν­τι­νού­πο­λη, για να ε­πη­ρε­ά­σει και να πεί­σει τον Aυ­το­κρά­το­ρα Αρ­κά­διο, ώ­στε με τη συγ­κα­τά­βα­σή του να τους δο­θεί η ά­δεια να κα­τα­στρέ­ψουν τους αρ­χαί­ους ελ­λη­νι­κούς να­ούς, με την πρό­φα­ση πως ή­ταν ει­δω­λο­λα­τρι­κοί. Ο Αυ­το­κρά­το­ρας Αρ­κά­διος, τε­λι­κά πεί­θε­ται και συν­τάσ­σει δι­ά­ταγ­μα που ο­ρί­ζει την κα­τα­στρο­φή τους.

Τον Ι­ού­λιο του 399 μ.Χ., το δι­ά­ταγ­μα του Αρ­κά­διου ε­ξαγ­γέλ­λει τα ε­ξής:

«Ε­άν υ­πάρ­χουν α­κό­μη όρ­θιοι να­οί στην ύ­παι­θρο, να ι­σο­πε­δω­θούν χω­ρίς τα­ρα­χές και θο­ρύ­βους. Α­πα­γο­ρεύ­ε­ται το θέ­α­τρο, οι χο­ροί, ο α­θλη­τι­σμός και άλ­λα ε­παγ­γέλ­μα­τα τα ο­ποί­α ε­θε­ω­ρούν­το ελ­λη­νι­κά, ό­πως των η­θο­ποι­ών και των φι­λοσόφων. Καλ­λι­τέ­χνες και δά­σκα­λοι θα δι­ώ­κον­ται ε­πί­σης».

(Θε­ο­δο­σια­νός κώ­δι­κας, XV, 136.)

Το  402 μ.Χ., ο στρατηγός Στιλίχων καίει στη Ρώμη μέρος από τα περίφημα Συβιλλικά βιβλία.

Το 408 μ.Χ., α­νε­βαί­νει στον θρό­νο ο Θε­ο­δό­σιος ο Β΄. Αυ­τός κα­ταρ­γεί τον θε­σμό του Α­ρεί­ου Πά­γου στην Α­θή­να, ό­πως και των υ­πο­λοί­πων ελ­λη­νι­κών δι­κα­στη­ρί­ων. Το 426, με δι­α­τα­γή του, πυρ­πο­λή­θη­κε ο να­ός του Διός, ο οποίος α­πο­τε­λού­σε έ­να α­πό τα ε­πτά θαύ­μα­τα του κό­σμου. Ε­πί­σης, πα­ρα­δό­θη­καν στην πυ­ρά α­νε­κτί­μη­της α­ξί­ας συγ­γράμ­μα­τα και χει­ρό­γρα­φα των αρ­χαί­ων φι­λο­σό­φων και δι­α­τά­χθη­κε να συν­τρι­βούν ό­σοι να­οί εί­χαν α­πο­μεί­νει, ό­πως και ο να­ός του Ο­λυμ­πί­ου Διός στην Ο­λυμ­πί­α.

Ο Επί­σκο­πος Ι­ω­άν­νης της Ε­φέ­σου, καυ­χι­ό­ταν ό­τι εί­χε κά­ψει δύ­ο χι­λιά­δες ει­δω­λο­λα­τρι­κά συγ­γράμ­μα­τα­.(Ιωάννης Εφέσου, Εκκλησιαστική Ιστορία, 3,3,27.) Η δι­α­στρο­φή και η κα­κί­α των αν­θρώ­πων που υ­πήρ­ξαν ά­σχε­τοι με την γνώ­ση και την ε­ξέ­λι­ξη της αν­θρω­πό­τη­τας, α­πο­κα­λύ­πτε­ται σε ό­λο της το με­γα­λεί­ο.

Το 431 μ.Χ., το προχριστιανικό σύμβολο του σταυρού, ως χριστιανικό πλέον σύμβολο, εισάγεται στις εκκλησίες.

Το 531 μ.Χ., ο Στρατηγός Βελισσάριος, πολεμάει τους Πέρσες.

Το έρ­γο των προ­η­γού­με­νων το συ­νέ­χι­σε ε­πά­ξια ο Ι­ου­στι­νια­νός. Ανιψιός του Αυτοκράτορα Ιουστίνου, υιός της αδελφής του Βιγιλαντίας, γεννήθηκε στο Ταυρίσιο της Δαρδανίας, το 482 μ.Χ., και παρέμεινε στον θρόνο 38 χρόνια. Με εν­το­λή του Ι­ου­στι­νια­νού το 529 μ.Χ., εκ­δί­δε­ται νό­μος και κλεί­νουν οι φι­λο­σο­φι­κές σχο­λές, μα­ζί και η πε­ρί­φη­μη Ακα­δη­μί­α του Πλά­τω­να, η οποία συγ­κέν­τρω­νε με­γά­λο α­ριθ­μό σπου­δα­στών α­π’ ό­λο τον κό­σμο. Η Α­κα­δη­μί­α, με­τά α­πό 916 έ­τη, δί­νον­τας το φως και τη γνώ­ση, κλεί­νει ά­δο­ξα α­πό τους πο­λέ­μιους του ελ­λη­νι­σμού.

Ο αν­θέλ­λη­ν Ι­ου­στι­νια­νός, προ­σπά­θη­σε ε­πί­σης να κα­ταρ­γή­σει α­κό­μη και την ελ­λη­νι­κή γλώσ­σα. Του ή­ταν ό­μως α­δύ­να­το, δι­ό­τι η θεί­α πρό­νοι­α με­ρί­μνη­σε να γρα­φούν τα Ευ­αγ­γέ­λια στα ελ­λη­νι­κά.

Οι εμ­πρη­σμοί των βι­βλι­ο­θη­κών α­πο­τε­λού­σαν έ­να σύ­νη­θες φαι­νό­με­νο. Ο Ι­ου­στι­νια­νός, στον δι­ωγ­μό των Ελ­λή­νων δεν τους ε­πέ­τρε­πε ού­τε να πο­λι­τευ­θούν. Τό­τε, ποιοι ά­ρα­γε πο­λι­τεύ­ον­ταν; Εί­χαν δι­καί­ω­μα μό­νο οι Λα­τί­νοι και οι Ι­ου­δαί­οι; Αν ναι, τό­τε δεν μπο­ρού­με να λέμε ό­τι η Βυ­ζαν­τι­νή Αυ­το­κρα­το­ρί­α του­λά­χι­στον μέ­χρι τον έ­κτο αι­ώ­να, ό­τι δι­οι­κούν­ταν α­πό Έλ­λη­νες. Στην ου­σί­α, ή­ταν η συ­νέ­χι­ση της Ρω­μα­ϊ­κής αυ­το­κρα­το­ρί­ας, με δι­α­φο­ρε­τι­κή πρω­τεύ­ου­σα.

Το 546 μ.Χ., στην Κων­σταν­τι­νού­πο­λη, φυ­λα­κί­ζον­ται και βα­σα­νί­ζον­ται ρή­το­ρες, νο­μι­κοί, δά­σκα­λοι, κ.α. με την κα­τη­γο­ρί­α ό­τι ή­ταν Έλ­λη­νες.

«Ε­πει­δή με­ρι­κοί συ­νε­λή­φθη­σαν δι­α­κα­τε­χό­με­νοι α­πό την πλά­νη των μι­ση­τών Ελ­λή­νων, να δι­α­πράτ­τουν ε­κεί­να που δι­και­ο­λο­γη­μέ­να ε­ξορ­γί­ζουν τον φι­λάν­θρω­πο θε­ό. (Ά­ρα­γε για ποι­όν θε­ό μι­λά­ει; Τον θε­ό του σκό­τους ή τον θε­ό της α­γά­πης τον Ι­η­σού Χρι­στό;) Αν ε­πι­μεί­νουν στην πλά­νη των Ελ­λή­νων, θα υ­πο­βλη­θούν στην ε­σχά­τη των ποι­νών δη­λα­δή τον θά­να­το. Αν δεν έ­χουν α­ξι­ω­θεί α­κό­μα στο σε­βα­στό βά­πτι­σμα, θα πρέ­πει να πα­ρου­σια­στούν στις ι­ε­ρό­τα­τες εκ­κλη­σί­ες μας, για να δι­δα­χθούν την α­λη­θι­νή πί­στη των χρι­στια­νών. Δι­α­φο­ρε­τι­κά, αν πα­ρα­με­λή­σουν, δεν θα έ­χουν κα­νέ­να πο­λι­τι­κό δι­καί­ω­μα (α­φαί­ρε­ση ι­θα­γέ­νειας) ού­τε θα τους ε­πι­τρα­πεί να εί­ναι ι­δι­ο­κτή­τες πε­ρι­ου­σί­ας. Θε­σπί­ζου­με νό­μο ­που τα παι­διά σε πο­λύ μι­κρή η­λι­κί­α, θα πρέ­πει να βα­πτί­ζον­ται α­μέ­σως στα πρώ­τα τους χρό­νια».

 (Ι­ου­στι­νι­ά­νει­ος κώ­δι­κας, 1, 10, 10.)

Ο χρο­νο­γρά­φος Ι­ω­άν­νης Μα­λά­λας,(Χρονογραφία) μας α­να­φέ­ρει πως το έ­τος 559 κά­η­καν στην Κων­σταν­τι­νού­πο­λη στην πλα­τεί­α κυ­νη­γί­ου, τα έρ­γα των Ελ­λή­νων.

«Α­πα­γο­ρεύ­ε­ται να α­σκούν δι­δα­σκα­λί­α αυ­τοί που πά­σχουν α­π’ την ι­ε­ρό­συ­λη τρέ­λα των Ελ­λή­νων». (Ι­ου­στι­νι­ά­νει­ος κώ­δι­κας, 1, 11, 10.)

«Εν αυτώ δε τω χρόνω δι­ωγ­μός γαρ γέ­γο­νε Ελ­λή­νων μέ­γας και πολ­λοί ε­δη­μεύ­θη­σαν…. Ε­θέ­σπι­σε δε ο βα­σι­λεύς ώ­στε μη πο­λι­τεύ­ε­σθαι τους Ελ­λη­νί­ζον­τες».  (Ι­ω­άν­νης Μα­λά­λας, Χρονογραφία, 449, 3-7.)

Τον και­ρό της ί­δρυ­σης της θρη­σκεί­ας του χρι­στι­α­νι­σμού, δι­α­πι­στώ­νε­ται μια χω­ρίς προ­η­γού­με­νο έ­χθρα α­πέ­ναν­τι στον ελ­λη­νι­σμό, αφού δεν ση­μει­ώ­θη­καν μό­νο τε­ρα­στί­ων δι­α­στά­σε­ων κα­τα­στρο­φές σε μνη­μεί­α, να­ούς, βι­βλι­ο­θή­κες και δι­ώ­ξεις πο­λι­τών, αλ­λά πα­ράλ­λη­λα πο­λε­μή­θη­κε και το αρ­χαί­ο ελ­λη­νι­κό πνεύ­μα. Δι­α­στρε­βλώ­θη­καν οι α­λή­θει­ες που δι­έ­πουν την αρ­χαί­α φι­λο­σο­φί­α και γραμ­μα­τεί­α. Με­λε­τη­μέ­να, σε συν­δυα­σμό με τον εκ­φο­βι­σμό του πλή­θους, α­πο­μά­κρυ­ναν και ε­ξα­φά­νι­σαν τη γνώ­ση α­πό τα χέ­ρια του κό­σμου. Γνώ­ση ό­χι μό­νο φι­λο­σο­φι­κή, αλ­λά και πολ­λά συγ­γράμ­μα­τα με ε­πι­στη­μο­νι­κό πε­ρι­ε­χό­με­νο. Η μη ε­ξα­φά­νι­ση και κα­τα­στρο­φή τους, θα εί­χε φέ­ρει στην αν­θρω­πό­τη­τα πο­λύ πιο νω­ρίς την ε­πι­στη­μο­νι­κή και τε­χνο­λο­γι­κή της ε­ξέ­λι­ξη.

Πα­ρα­τη­ρού­με, πως μέ­σα α­πό την πο­ρεί­α του χρι­στι­α­νι­σμού στους πρώ­τους με­τά Χρι­στόν αι­ώ­νες, ε­ξαι­ρών­τας τους α­λη­θι­νούς Πα­τέ­ρες της Εκ­κλη­σί­ας και πολ­λούς ά­ξιους Α­γί­ους, ότι δεν τη­ρή­θη­καν με τον α­παι­τού­με­νο σε­βα­σμό τα λό­για του Ι­η­σού α­πό αυ­τούς που κα­τεί­χαν τις η­γε­τι­κές θέ­σεις στον χώ­ρο της εκ­κλη­σί­ας αλ­λά και στο κρά­τος.

Ο Ι­η­σούς εί­πε, «α­γα­πά­τε τους ε­χθρούς σας», κι εκείνοι με το πρό­σχη­μα του χρι­στια­νού, δι­έ­πρα­ξαν τα τρο­με­ρό­τε­ρα εγ­κλή­μα­τα κα­τά αυ­τών που για ε­κεί­νους θε­ω­ρούν­ταν ει­δω­λο­λά­τρες.

Ο Ι­η­σούς εί­πε: «ό­ποι­ος θέ­λει ας με α­κο­λου­θή­σει», κι εκείνοι ψή­φι­σαν νό­μους και πα­ρέ­συ­ραν τον α­μόρ­φω­το και φα­να­τι­σμέ­νο κό­σμο να προ­βεί σε κά­θε εί­δους κα­τα­στρο­φές και βαν­δα­λι­σμούς, με σκο­πό τη δι­ά­λυ­ση κα­θε­τί που α­φο­ρού­σε την Ελ­λά­δα.

Έ­κα­ψαν βι­βλί­α, α­πο­κα­λών­τας τα ει­δω­λο­λα­τρι­κά και αι­ρε­τι­κά, ε­νώ ε­κεί­νος μας εί­πε να «ε­ρευ­νού­με τις γρα­φές», α­πο­μα­κρύ­νον­τας τον κό­σμο α­πό την πλή­ρη γνώ­ση.

Δυ­στυ­χώς, οι Έλ­λη­νες α­πό κο­σμο­κρά­το­ρες, με­τά την κα­τάρ­ρευ­ση του κρά­τους του Με­γά­λου Α­λε­ξάν­δρου, βρέ­θη­καν να εί­ναι υ­πό­δου­λοι των Ρω­μαί­ων. Η Ελληνική Αυτοκρατορία, ορίζονταν από τον Δούναβη και τον Εύξεινο Πόντο, μέχρι τα παράλια της Λιβύης στην βόρεια Αφρική, την Κορσική, την Μασσαλία και την νότιο Ιταλία. Επίσης, στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο ελληνικές περιοχές ήταν οι Αίγυπτος, η Φοινίκη, η Συρία, αλλά και χώρες όπως η Περσία, η πρώην περιοχή των Σελευκιδών. 

Αργότερα, οι Ρω­μαί­οι κατέκτησαν την Ελ­λά­δα με ό­πλα και με βί­α, όμως, οι Έλ­λη­νες, ή­δη είχαν κα­τα­κτή­σει την Ρω­μα­ϊ­κή Aυ­το­κρα­το­ρί­α με το πνεύ­μα τους. Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι Ρω­μαί­οι α­ξι­ω­μα­τι­κοί αλ­λά και οι α­πλοί πο­λί­τες, με­λε­τού­σαν τους Έλ­λη­νες συγ­γρα­φείς, γνω­ρί­ζον­τας πα­ράλ­λη­λα και την ελ­λη­νι­κή γλώσ­σα.

Τον και­ρό που με­τα­σχη­μα­τί­ζον­ταν η Ρω­μα­ϊ­κή Αυ­το­κρα­το­ρί­α σε Βυ­ζαν­τι­νή, το ό­νο­μα του Έλ­λη­να άρ­χι­σε να ταυ­τί­ζε­ται με εκείνο του ει­δω­λο­λά­τρη, με­τα­τρέ­πον­τάς τον σε ε­χθρό του χρι­στι­α­νι­σμού, ασχέτως αν στην προ­χρι­στι­α­νι­κή ε­πο­χή οι αρ­χαί­οι Έλ­λη­νες προ­φή­τε­ψαν τον Ι­η­σού και προ­εί­παν πολ­λά α­πό αυ­τά που ει­πώ­θη­καν στο Ευ­αγ­γέ­λιο.

Κά­νον­τας την προ­σπά­θεια να ξε­χα­στεί το ό­νο­μα «Έλ­λην», μετο­νο­μά­σθη­καν α­πό Ρω­μαί­οι σε Ρω­μιοί. Ο χα­ρα­κτη­ρι­σμός αυ­τός, δι­α­τη­ρή­θη­κε και συ­νε­χί­στηκε να υ­πάρ­χει ε­πί πολ­λούς αι­ώ­νες.

Δεν σας φαί­νε­ται ό­χι μό­νο πα­ρά­ξε­νο αλ­λά και ύ­πο­πτο, πως το μέ­νος τους στρε­φό­ταν μό­νο κα­τά των Ελ­λή­νων και ό­χι κα­τά των Ρω­μαί­ων και των Αι­γυ­πτί­ων που ή­ταν ει­δω­λο­λά­τρες; Έ­τσι, φα­νε­ρώ­νε­ται πως σκο­πός τους ή­ταν να βάλ­λουν και να πλή­ξουν κά­θε τι το ελ­λη­νι­κό.

Μή­πως, δεν εί­ναι ά­ξιον α­πο­ρί­ας, πώς γί­νε­ται οι Έλ­λη­νες Αυ­το­κρά­το­ρες του Βυ­ζαν­τί­ου, ό­πως ο Βα­σί­λει­ος ο Βουλ­γα­ρο­κτό­νος, ο Ηράκλειος, ο Κο­μνη­νός, ο Τσι­μι­σκής, ο Φω­κάς, οι Πα­λαι­ο­λό­γοι, να μην έ­λα­βαν τον τίτ­λο «Μέ­γα­ς»; Μή­πως ε­πει­δή ή­ταν ελ­λη­νι­κής κα­τα­γω­γής και δεν ε­δί­ω­ξαν πα­ρά προ­στά­τευ­σαν τον ελ­λη­νι­σμό;

Συνεχίζοντας την ιστορική αναδρομή, θα διαπιστώσουμε, πως κάθε αιώνα είχαμε και από κάποια επιδρομή ξένων εισβολέων στον ελληνικό χώρο και στην ευρύτερη περιοχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Η σειρά των Βάνδαλων, των Σλάβων, των Αράβων, των Βουλγάρων και των Περσών.

Οι Βάνδαλοι, ένας λαός κατερχόμενος από την Γερμανία, ο οποίος ταυτίστηκε από τις ίδιες του τις πράξεις με την έννοια του βανδαλισμού, το 456 μ.Χ., κυριεύουν τη Ρώμη. Μετά από την κατάληψη της Ρώμης, στρέφονται προς τον νότο και επιτίθενται στην Ζάκυνθο, την οποία και ληστεύουν. Στην συνέχεια, εισβάλουν στην Μάνη, αλλά οι Μανιάτες τους νικούν. Έναν αιώνα αργότερα, το 534, ο Ιουστινιανός στέλνει εναντίον τους τον Στρατηγό Βελισσάριο, ο οποίος τους συντρίβει, ενώ ο Κύριλλος απελευθερώνει την Κορσική και την Σαρδηνία, και άλλα βυζαντινά στρατεύματα καθαρίζουν από αυτούς την υπόλοιπη Μεσόγειο. Έκτοτε, ο λαός αυτός χάνεται από την ιστορία.

Οι Σλάβοι, εμφανίζονται τον 5^ον-6^ον αιώνα, οπότε διαβαίνουν τον ποταμό Δούναβη και φθάνουν στη Θράκη και τη Μακεδονία. Το 550, περνάνε από τη Θεσσαλονίκη και πλησιάζουν στην Κωνσταντινούπολη, αφήνοντας πίσω τους την καταστροφή. Όταν το 557 επιτίθενται στην Θεσσαλονίκη, συντρίβονται από τον ελληνικό στρατό.

Οι Γήπαδες, οι οποίοι ήταν Γοτθικής καταγωγής, εισέβαλαν στο Βυζάντιο το 567, όπου εξοντώθηκαν από τον Ιουστινιανό.

Το 580, συντρίβονται οι Πέρσες του Χοσρόη από τους Βυζαντινούς.

Το 626, περίπου, ο Αυτοκράτορας Ηράκλειος, νικάει και υποτάσσει τους Πέρσες, αφού προηγουμένως σε συνεργασία με τους Άβαρους πολιόρκησαν την Κωνσταντινούπολη, εμψυχώνοντας τον λαό με τον «Ακάθιστο Ύμνο».

Το 615, οι Αβαροσλάβοι, σφαγιάζουν τον ελληνισμό της Θεσσαλονίκης.

Το 627, ο Ηράκλειος, στα Γαυγάμηλα, αντιγράφει τον Μέγα Αλέξανδρο, διαλύοντας τους Πέρσες, παίρνοντας πίσω τον Τίμιο Σταυρό, τον οποίο είχαν κλέψει από τα Ιεροσόλυμα το 614.

Το 640, οι Άραβες, καίνε την Αλεξάνδρεια, και με προτροπή των Εβραίων καταστρέφουν την περίφημη βιβλιοθήκη της, καίγοντας πολύτιμα χειρόγραφα, μη μπορώντας να κατανοήσουν οι απολίτιστοι βάρβαροι την ιστορική τους αξία.

Το 671, η Κωνσταντινούπολη δέχεται ανελέητη πολιορκία από τους Άραβες, των οποίων ο στόλος καταστρέφεται από το «υγρό πυρ» τον βυζαντινών και το 678 ξαναεπιμένουν και ξανασυντρίβονται στην ξηρά από τον Κωνσταντίνο τον Δ’.

Το 675-681, πολιορκείται η Θεσσαλονίκη από τους Αβαροσλάβους.

Το 718, επιστρέφουν οι Άραβες, και με την επανεμφάνισή τους η Αυτοκρατορία δέχεται νέο κύμα λεηλασιών. Τον Νοέμβριο του 718, ο Αυτοκράτωρ Λέων Γ’ ο Ίσαυρος, διαλύει τον στόλο τους τρέποντάς τους σε φυγή.

Οι Βούλγαροι, ηττώνται στις Μαρκέλλες από τον Κωνσταντίνο τον Ε΄, το 759 και το 762 στην Αγχίαλο.

Το 803, ο ελληνισμός υπέστη νέες σφαγές από τους Βουλγάρους και το 811 δεχόμαστε αναπάντεχη ήττα στην Θράκη.

Το 813, ο Βασιλεύς των Βουλγάρων Κρούμος, φθάνει μπροστά στην Κωνσταντινούπολη, όπου ο Λέων ο Γ’ τους συντρίβει έξω από την Βασιλεύουσα.

Το 860, έρχεται η σειρά των Ρώσων να επισκεφτούν την Κωνσταντινούπολη, ενώ το 870, ο Βασίλειος ο Α’, διαλύει τους Σαρακηνούς στο Αιγαίο.

Μεταξύ του 893 και 906, οι Βούλγαροι συμμαχούν με τους Σαρακηνούς και εκτυλίσσεται μια σειρά από συνεχείς επιδρομές.

Το 941, ο Τσάρος Ιγκόρ με 1.000 περίπου πλοία πολιορκεί την Κωνσταντινούπολη, όπου στην ναυμαχία που ακολούθησε, νικάει ο Θεοφάνης με διασυρμό των Ρώσων.

Το 976, αρχίζει η βασιλεία του Βασίλειου του Β’ του Βουλγαροκτόνου. Ετοιμάζει τον στρατό, και το 996 με τον στρατηγό Νικηφόρο Ουρανό, κατατροπώνονται οι Βούλγαροι υπό του Σαμουήλ στον Σπερχειό ποταμό.

Το 1004, ηττούνται και πάλι οι Βούλγαροι στην περιοχή των Σκοπίων.

Το 1014, στην μάχη του Κλειδιού, μπαίνει ένα τέλος στις σφαγές και στις λεηλασίες των Βουλγάρων από τον στρατηγό Νικηφόρο Ξιφία και το 1018 υποτάσσονται οι Βούλγαροι στους Βυζαντινούς.

Το 1043, γύρω στις 100.000 Ρώσοι, πολιορκούν με πλοία την Κωνσταντινούπολη, όπου οι Έλληνες υπερασπίζονται την πόλη, αντεπιτίθενται και καταστρέφουν τον Ρωσικό στόλο αιχμαλωτίζοντας ένα μεγάλο μέρος του.

Γύρω στο 1065, αρχίζει να εμφανίζεται ένα καινούριο μογγολικό φύλλο, οι Σελτζούκοι Τούρκοι. Ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας δέχεται συνεχείς σφαγές.

Το 1071, πραγματοποιείται η μάχη του Ματζικέρτ, όπου ο Αυτοκράτωρ Ρωμανός ο Δ’ ηττάται, ύστερα από προδοσία.

Τη χρονιά του 1073, αρχίζει να υφίσταται μια ανελέητη γενοκτονία για να εξισλαμιστούν οι Έλληνες.

Γύρω στον 10^ο αιώνα, άρχισαν να κατεβαίνουν από την περιοχή της Σκανδιναβίας οι Βίκινγκς, λεηλατώντας με την συνεργασία των Σουηδών της βόρειες βυζαντινές περιοχές. Ακολούθησαν οι Λογγοβάρδοι, (Γερμανικής προελεύσεως) οι Νορμανδοί, οι Κουμάνοι από τις στέπες της Κασπίας θάλασσας και οι Πατσινάκες (Μογγολικής καταγωγής) και επιτίθενται το 1091 κατά της Μακεδονίας και της Θράκης. Τότε, ο Αλέξιος ο Α’ ο Κομνηνός, στην μάχη του Έβρου, τους νίκησε και τους ανάγκασε να επιστρέψουν στα μέρη από τα οποία είχαν έρθει.

Την χρονιά του 1096, γίνεται η πρώτη Σταυροφορία.

Το 1107, οι Νορμανδοί ξαναεπιδρομούν και ηττούνται στην Αυλώνα.

Το 1185, οι Νορμανδοί κυριεύουν την Πόλη. Όμως, λίγο αργότερα καταφέρνουν οι βυζαντινοί να τους απωθήσουν.

1189. Γ’ Σταυροφορία. Η Αυτοκρατορία αρχίζει να διαμελίζεται από τις επιθέσεις των Φράγκων.

1204. Η ιστορική χρονιά όπου πραγματοποιήθηκε η Δ’ Σταυροφορία. Οι Φράγκοι καταλαμβάνουν την Κωνσταντινούπολη και λεηλατούν, βιάζουν, καταστρέφουν, παίρνοντας μαζί τους και ένα μεγάλο μέρος από τα έργα τέχνης και τα θρησκευτικά κειμήλια της Ορθοδοξίας.

Η Δυ­τι­κή Εκ­κλη­σί­α και τα συμ­φέ­ρον­τα που την πε­ρι­έ­κλει­ναν, δι­ορ­γα­νώ­νει τέσ­σε­ρις σταυ­ρο­φο­ρί­ες, ε­ναν­τί­ον ό­χι μό­νο των Α­ρά­βων, αλ­λά και των ο­μό­θρη­σκων της χρι­στια­νών. Έτσι, το 1204, ει­σβά­λλουν οι Σταυ­ρο­φό­ροι στην Κων­σταν­τι­νού­πο­λη με σκο­πό να τη λε­η­λα­τή­σουν. Αρ­χι­κά, οι Ευ­ρω­παί­οι βα­σι­λιά­δες σε συ­νερ­γα­σί­α με την Δυ­τι­κή Κα­θο­λι­κή Εκ­κλη­σί­α, χρη­μα­το­δό­τη­σαν και υ­πο­κί­νη­σαν τις σταυ­ρο­φο­ρί­ες πλήτ­τον­τας α­νε­πα­νόρ­θω­τα ό­χι μό­νον την Κων­σταν­τι­νού­πο­λη αλ­λά και την ί­δια την Αυ­το­κρα­το­ρί­α.

1422. Ο Μουράτ  ο Β’ πολιορκεί την Κωνσταντινούπολη.

1453. Η Άλωσις της Πόλης, ύστερα από την σθεναρή αντίσταση του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Ο ελληνισμός, δέχεται το σκοτάδι και παίρνει την σειρά της η ανυπαρξία και η στασιμότητα, για τέσσερις σχεδόν αιώνες. Η υποταγή σε έναν λαό όπως οι Τούρκοι, καθυστέρησε σημαντικά και ανεπανόρθωτα την πολιτιστική εξέλιξη του ελληνισμού.

Τη χρονιά του 1821, αρχίζει η επανάσταση του ελληνικού έθνους, μεγαλώνοντας την Ελλάδα ως την περίοδο του Α’ παγκοσμίου πολέμου μέχρι την Μακεδονία. Μπορεί θεωρητικά να απελευθερωθήκαμε από τους Τούρκους, αλλά μας εγκατέστησαν οι ξένες δυνάμεις την βασιλεία, όπου αρχίζει και ένας διαχωρισμός στο εσωτερικό της χώρας σε Αγγλικά, σε Γαλλικά και σε Ρωσικά συμφέροντα και κόμματα.

Στην σύγ­χρο­νη ι­στο­ρί­α, έ­χου­με την μεί­ω­ση του ελ­λη­νι­κού στοι­χεί­ου α­πό την Μι­κρα­σι­α­τι­κή κα­τα­στρο­φή και τον Β΄ παγ­κό­σμιο πό­λε­μο, σε συν­δυα­σμό με την η­λί­θια δι­α­μά­χη του εμ­φύλιου πο­λέ­μου, που κα­τευ­θύ­νον­ταν α­πό γνω­στά κέν­τρα του ε­ξω­τε­ρι­κού.

Τελειώνοντας με την ιστορική ανασκόπηση των όσων συνέβησαν εδώ και δυόμιση χιλιάδες χρόνια, σκέφτομαι, ότι μάλλον οι μόνοι που ξέχασαν ή επειδή ήταν πολύ μακριά, δεν πέρασαν να επισκεφτούν την όμορφη ελληνική γη, τα τοπία της και τους φιλόξενους κατοίκους της, ήταν οι περίφημοι Σαμουράι της Ιαπωνίας, οι Σιού και οι Απάτσι της βόρειας Αμερικής, οι Ίνγκας, οι Μάγιας και οι Αζτέκοι της κεντρικής Αμερικής, οι Ζουλού της κεντρικής Αφρικής και οι Εσκιμώοι. Όλες τις άλλες φυλές του πλανήτη, είχαμε την «τύχη και την τιμή»να τις γνωρίσουμε από κοντά.    

Για να μην πα­ρε­ξη­γη­θώ, ε­πι­ση­μαί­νω ό­τι η ου­σί­α και οι α­λή­θει­ες που δι­έ­πουν τον Χρι­στι­α­νι­σμό, εί­ναι οι λό­γοι και οι εν­το­λές που έ­χουν για βά­ση τους την δι­δα­σκα­λί­α του Ι­η­σού Χρι­στού. Γι’ αυ­τό δι­α­τη­ρή­θη­κε, με­γα­λούρ­γη­σε και δι­α­πρέ­πει έως τις μέ­ρες μας.

Δυ­στυ­χώς ό­μως, υ­πήρ­ξαν και ε­κεί­νοι οι ο­ποί­οι ε­κμε­ταλ­λεύ­τη­καν την νε­ο­δη­μι­ουρ­γη­θεί­σα θρη­σκεί­α, με σκο­πό να α­ναρ­ρι­χη­θούν σε υ­ψη­λά α­ξι­ώ­μα­τα, να φα­να­τί­σουν και να πα­ρα­σύ­ρουν τα α­μόρ­φω­τα πλή­θη σε πρά­ξεις βί­ας και κα­τα­στρο­φών. Αυ­τές οι ε­νέρ­γει­ες, δεν εί­χαν κα­μί­α α­πο­λύ­τως σχέ­ση με την χρι­στι­α­νι­κή δι­δα­σκα­λί­α της α­γά­πης. Έ­τσι, ε­κεί­να τα χρό­νια δυ­σφή­μι­σαν την θρη­σκεί­α του χρι­στι­α­νι­σμού, και οι α­γρι­ό­τη­τες που δι­α­πρά­χθη­καν ή­ταν ά­νευ προ­η­γου­μέ­νου, ό­χι μό­νο για τον ελ­λη­νι­σμό, αλ­λά και για ό­λη την αν­θρω­πό­τη­τα, στε­ρών­τας α­κό­μη και σή­με­ρα τις α­νε­κτί­μη­τες ε­κεί­νες γνώ­σεις των χι­λιά­δων βι­βλί­ων που κά­η­καν, αλ­λά και τα κα­τα­στραμ­μέ­να μνη­μεί­α που αν­τι­κρί­ζου­με σή­με­ρα. Σύμφωνα με τα αρχαία κείμενα που είναι αναγνωρισμένα, υπολογίζεται πως έχουν σωθεί και σήμερα μας είναι γνωστά, μόνο γύρω στο 10% των βιβλίων και χειρογράφων της αρχαιότητας.

Η «ΝΤΡΟΠΗ» ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ

Στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα βρισκόμουν στο Παρίσι όπου σπούδαζα Τουρκολογία. Μια μέρα είχα πάει στο κέντρο Πομπιντού, όπως κάθε μέρα σχεδόν και έψαχνα κάποιο βιβλίο για την τουρκική ιστορία. Ο υπάλληλος εκεί με κοίταξε προσεκτικά και με ρώτησε αν είμαι Τούρκος. Στην απάντηση μου ότι είμαι Έλληνας ο Γάλλος αυτός με κοίταξε με ένα έντονο αυθόρμητο θαυμασμό και στη συνέχεια μου έπλεξε ένα καταπληκτικό εγκώμιο για τους Έλληνες που τους θαύμαζε για την ιστορία τους, για τον πολισμό τους,  για το φιλότιμο τους, για την αγνότητα τους και κυρίως για την τεράστια πνευματική τους κληρονομιά.

Πριν από λίγα χρόνια έτυχε να συνταξιδεύω στην Ιταλία με ένα Ισραηλινό αξιωματικό και πιάσαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Στο άκουσμα του ότι είμαι Έλληνας με  κοίταξε κατάματα και μου είπε τα εξής χαρακτηριστικά. «Εσείς οι Έλληνες πράγματι στις αρχές του εικοστού αιώνα ήσασταν ο κυριότερος λαός στην ανατολική Μεσόγειο και στην Μαύρη Θάλασσα. Είχατε κυριαρχήσει από την Οδησσό μέχρι την Αλεξάνδρεια και όπου πήγαινες, Οδησσό, Κωνστάντζα, Βάρνα, Κωνσταντινούπολη, Τραπεζούντα, Θεσσαλονίκη, Σμύρνη, Αλεξάνδρεια, έβλεπες παντού Έλληνες με την ιδιαίτερη τους εξυπνάδα και εργατικότητα να κυριαρχούν στην κοινωνική ζωή και στην διανόηση» και όλα αυτά από ένα Εβραίο και συνέχισε, «Απορώ πράγματι σήμερα πως έχετε τόσο συρρικνωθεί και έχετε καταντήσει ένα μικρό και άνευ σοβαρού υπολογισμού αξία κράτος».

Παν από λίγες μέρες είχα μια συνδιάλεξη με ένα Γερμανό δικηγόρο για κάποια υπόθεση στην Γερμανία. Ο Γερμανός φίλος ήθελε να μου κάνει  και σχολιασμό για την τρέχουσα επικαιρότητα και κυρίως για τις ελληνικές εξελίξεις όπως αυτές σχολιάζονται στην Γερμανία. «Οι Έλληνες; κλέφτες, φοροφυγάδες, (που είσαι Στρος Καν;), φραπέδες, τεμπέληδες, μας έχετε γίνει βάρος και σας έχουμε  βαρεθεί να τρώτε τα λεφτά μας. Στην χώρα σας μόνο απατεώνες κυβερνάνε και ποτέ κανένας τους δεν μπαίνει φυλακή».

Αλήθεια τι μεσολάβησε όλα αυτά τα χρόνια και από τον γενικό θαυμασμό, την υπερήφανη παρουσία μας σε διεθνές επίπεδο, βρεθήκαμε σε μια τόσο χαμηλή θέση να μας χαρακτηρίζουν κλέφτες και απατεώνες και κυριολεκτικά να ντρεπόμαστε να λέμε ότι είμαστε Έλληνες ; Πως έγινε και μέσα σε λίγες δεκαετίες και μετατραπήκαμε από τους πιο δημιουργικούς λαούς της Ευρώπης σε μαλθακά πρόβατα; Ποιοι φταίνε; Τότε θυμήθηκα μια λαϊκή παροιμία. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Δυστυχώς όμως το κεφάλι βρωμίζει και όλο το ψάρι και τότε η ευθύνη αλλά και οι συνέπειες πέφτουν σε όλους. Ναι, μας προδώσαν οι ψεύτες πολιτικοί μας, ναι, μας έφεραν στο έσχατο κατάντημα να μας θεωρούν όλους κλέφτες  μέχρι και οι Τούρκοι μας περιγελούν σαν μπαταξήδες και ελεεινούς ζητιάνους,  ναι μας κατέκλεψαν αυτοί που μας διοίκησαν. Όμως τι βγαίνει από όλες αυτές τις πραγματικές διαπιστώσεις; Πάλι οι ίδιοι δεν κυριαρχούνε; Σε πια χώρα στον κόσμο αυτοί που έκλεψαν και προδώσαν και τώρα θέλουν να ξεπουλήσουν τα πάντα εξακολουθούν να κυβερνάνε; Σε ποια χώρα στον κόσμο ο πρωθυπουργός της μιλάει για τον λαό του με τις χειροτέρους χαρακτηρισμούς; Αλλά και σε ποια χώρα στον κόσμο ο λαός της  κάθεται και ανέχεται όλα αυτά χωρίς σοβαρή αντίδραση;

Είναι πράγματι ντροπή να λες ότι είσαι Έλληνας; Είναι ντροπή να έχεις μια τέτοια πνευματική κληρονομιά; μια ιστορία γεμάτη από μάρτυρες και ήρωες που θυσιάστηκαν για το γένος; να έχεις μια γλώσσα με την οποία γράφτηκε το μεγαλύτερο έργο στον κόσμο, η Βίβλος  του χριστιανισμού ;

Ας κοιτάξουμε στον καθρέπτη μας. Δεν είναι ντροπή να λες ότι είσαι Έλληνας. Ντροπή όμως είναι να αφήνεις να καταστρέφουν τον ελληνισμό, να λεηλατούν την Ελλάδα και να μην αντιδράς γιατί αυτός ο τόπος δεν είναι μόνο δικός μας είναι και των προγόνων μας είναι και των παιδιών μας.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Δήλωση της Βουλευτού Α΄ Θεσσαλονίκης Χρύσας Αράπογλου για τον θάνατο του Νίκου Παπάζογλου

Η Θεσσαλονίκη αποχαιρετά σήμερα ένα σπουδαίο καλλιτέχνη, ένα μεγάλο τραγουδοποιό, τον Νίκο Παπάζογλου.

Θα τον θυμόμαστε πάντοτε, με το κόκκινο φουλάρι του και το γαλάζιο πουκάμισο – δείγματα της απλότητας και της αμεσότητας που τον χαρακτήριζαν, να μας συνεπαίρνει πότε με τις λυρικές του μπαλάντες και πότε με χορευτικά τραγούδια, νύχτες με πανσέληνο στο Θέατρο Δάσους καθώς λάτρευε τις συναυλίες σε υπαίθριους χώρους.

Στον άνθρωπο που έδωσε μία ξεχωριστή ταυτότητα στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι, στο φίλο που μας ταξίδεψε μελωδικά, ένα μεγάλο ευχαριστώ…

Καλό ταξίδι Νίκο…

Χρύσα  Αράπογλου

Βουλευτής Θεσσαλονίκης

Πρόεδρος της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής